Vandaag was het op het kantoor van notarin W belachelijk druk met het passeren van een heleboel akten (ik kan daar niets aan doen, dat heet nou eenmaal zo), ik heb de afgelopen dagen als een idioot dingen klaargemaakt, waarbij mij bekant de tijd ontbrak om nieuwe collega A in te werken, afgelopen maandag hadden we generale repetitie hoe om te gaan met het passeren van vandaag en dat ging redelijk goed mag ik wel zeggen, vandaag hielp collega A mij met de koffie, de telefoontjes, de mail doorzetten naar collega’s (gelukkig dan weer dat de mail door een algemene storing ietwat haperde, zodat er weinig mail was, anders was het leed vast niet te overzien), het simpele scannen van de diverse documenten en al die andere “eenvoudige” dingen die moeten gebeuren bij het afhandelen van de dossiers.
Collega A heeft mij vandaag een spiegel voorgehouden die ik waardeer, ik trek mijzelf veel miep dingen persoonlijk aan terwijl ik dat niet zou moeten doen, ik kán gewoon na 1 maand niet weten hoe alles reilt en zeilt op kantoor terwijl ik dat wel graag zou willen, notarin W is nu eenmaal een beetje apart in het gebruik, (evenals de dames die er al 80 jaar werken) maar ik moet gewoon leren om dat een beetje los laten.
Dinsdag bijvoorbeeld kwam plots collega H die er al 10 jaar werkt mij zogenaamd helpen “afdraaien”, edoch notarin W had bedacht dat collega H zaken zou gaan aanleggen, terwijl collega M had bedacht dat collega H haar mooi kon helpen met het 1 en ander, hetgeen dus ook gebeurde, waarop notarin W vandaag toch wel beteuterd aan het eind van deze dag vroeg aan collega C (die er ook al 17 jaar werkt), wát er daadwerkelijk was gedaan door collega H.
Het lag op het puntje van mijn tong om te roepen dat collega H collega M had geholpen de hele avond, maar door de spiegel van collega A heb ik dat niet gedaan, ze zoeken het maar uit, ik doe mijn best, meer kan ik niet doen en als ik niet goed word ingewerkt zeg ik gewoon: “dat weet ik niet, dat is mij niet verteld”.