In dit logje schreef ik dat ik van plan was om mijn Leermomenten weer op te tuigen, echter door de verdrietige omstandigheden is dat er niet van gekomen. Ik had simpelweg genoeg aan mijn hoofd, bovendien ben ik vlak na het verdrietige moment gevraagd om te komen werken bij oud collega A die naar een nieuw kantoor was verhuisd, alwaar mijn hulp meer dan nodig was, omdat de collega die was aangenomen:
- het systeem niet kende;
- heel ander soort werk gewend was; en
- regelmatig tegen alles en iedereen inging
Als ik 1 ding heb geleerd op een notariskantoor is dat je dat niet moet doen, je hoeft heus niet overal ja en amen op te zeggen, maar tegen de baas ingaan en duidelijk je gelijk willen halen is “not done”. De collega was dan ook snel verdwenen, waarna ik de praktijk mee op poten moest helpen zetten. Dat heb ik naar beste kunnen gedaan.
Ik was aangenomen als een soortement van interimmer, dus ik wist dat deze baan eindig zou zijn, de collega’s waren leuk (ik moest eerst even wennen, maar daarna ging de samenwerking heel goed), we hebben heel hard gewerkt, maar ook veel gelachen. Met mijn IT kennis heb ik de verwerking van het 1 en ander op een hoger niveau gebracht, waardoor er minder kans op fouten zijn, ik heb veel geleerd van een andere aardige IT meneer die heel veel wist van Word, Outlook en wat dies meer zij. Daar pluk ik nu nog de vruchten van.
Inmiddels ben ik voor de 4e maal teruggevraagd bij een notariskantoor, alwaar ik “hard nodig zou zijn, omdat het zo druk zou zijn”. In mei van afgelopen jaar ben ik begonnen en tot de dag van vandaag vraag ik me nog steeds af waaróm ik daar nodig was/ben. De perceptie van werkdruk van collega S. die ik moest bijstaan ligt ver van mijn perceptie van werkdruk, dat is dan ook de reden dat we opeens niet meer goed door een deur kunnen. Ik heb diverse malen opgemerkt dat ik niet zag waarom er extra handjes nodig waren, want ik ervoer en ervaar de druk heel anders. Voorhéén ging de samenwerking altijd prima met collega S., ze was luidruchtig en heel dominant aanwezig, maar ik kon dat altijd prima over mijn schouder gooien en haalde deze dan ook vaak op. Nu is dat -door omstandigheden waar ik vast later ook nog wel over ga schrijven- heel iets anders, ik irriteer me aan haar gedrag, aan haar starre werkhouding, aan haar uitspraken, haar vele momenten dat ze niet op haar plek zit, maar hele andere dingen aan het doen is die niets met het werk te maken hebben, kort door de bocht irriteer ik me aan alles.
De communicatie was vanaf week 1 al volledig weggevallen, de sfeer was totaal verziekt, de ruimte die ze kreeg om veel thuis te werken (omdat dat makkelijk is omdat ze kinderen heeft) ontging mij volledig, vroegâh voor Corona gebeurde dat ook niet, je zorgde maar dat je op je werk kwam en zorgde voor een oplossing voor je kinderen. Vanuit huis werken is onpraktisch want je kunt heel veel dingen niet doen.
Nu was ze opeens zwak, ziek, misselijk omdat ze voor de 3e keer Corona had gehad, had ze allerlei onbekende kwaaltjes waardoor ze halve dagen thuis werkte, maar welke uren dat dan waren was bij niemand bekend. Hoezo? Door de ruimte die ze kreeg van de leiding rommelde ze maar een end heen en zadelde mij op met allerlei werkzaamheden die ze makkelijk had kunnen doen op de dag dat ze zelf op kantoor was, maar “daar kwam zij niet aan toe, omdat ze minstens de helft van de dag niet op haar plek zat om te roken, te kletsen, te roddelen, boodschappen te doen en/of veelvuldig privé te telefoneren.
Iedereen had dat in de gaten, maar er werd niets over gezegd, iets wat mij nogal irriteerde, want ik werd met haar problemen opgezadeld omdat ze zo vaak afwezig was. Men noemt dat “heel makkelijk je geld verdienen” en/of misbruik maken van de situatie omdat niemand er iets van durfde te zeggen.
Ik ben “bang” dat zij bij een nieuwe baas van een hele koude kermis thuis zal gaan komen.