Vandaag is het precies 20 jaar geleden dat er een uitermate treurige gebeurtenis in mijn leven plaats vond die mij heeft gemaakt tot de persoon die ik nu ben, en hoewel ik er al een aantal weken ietwat tegenop zag dat deze dag eraan zat te komen, is het door omstandigheden die er niet toe doen toch een heel andere dag geworden dan ik verwachtte.
Diegenen die mij goed kennen weten wat voor een uitermate treurige gebeurtenis vandaag 20 jaar geleden heeft plaatsgevonden, de rest zal er altijd naar blijven raden omdat ik niet uit de doeken wens te doen wát die gebeurtenis is geweest, maar wat ik wel wil zeggen is dat ik zoiets niemand toewens.
Pas geleden was ik op de verjaardag van mijn nichtje en hebben mijn zus en ik over deze gebeurtenis gesproken en toén werd ik er -tot mijn verbazing- wel ietwat verdrietig van, omdat door de verhalen er weer allerlei trieste gedachten naar boven kwamen én omdat toen ook weer allerlei flashbacks beleefde van de tijd en moeilijke dingen die ik toen moest doormaken.
Ik zal er verder niet op ingaan, omdat ik dat helemaal niet nodig vind om hier op dit logje kond van te doen, maar ik wilde er wel even bij stilstaan dat het ál 20 jaar geleden is en dat ik er -al zeg ik het zelf- toch wel verbazingwekkend sterk ben uitgekomen. Ik zeg het niet vaak, maar ik denk dat ik wel trots op mezelf mag zijn hoe ik dit verdriet heb verwerkt.
Misschien heeft het ook wel meegewerkt dat ik sinds kort een erge leuke man ken waar ik veel plezier en lol mee heb op allerlei gebieden
