Inmiddels is het 3 maanden geleden dat ik zo ongelukkig van de trap ben gelazerd, zijn we ruim 6 weken verder vanaf dat het gips eraf mocht, ben ik 4 weken al lief 2 keer per week aan het oefenen met de fysiotherapeut, merk ik wel dat het wát vooruit gaat (omdat ik ook weer -hoewel met wat pijn- met 2 handen kan typen) (wat dus dan ook aanmerkelijk sneller gaat en met veel minder tikvauten), maar.. ik ben er nog lang niet, dát is een ding wat zeker is.

Vanavond ga ik met Zussie, Zwager en mijn 2 wereldberoemde nichtjes uit eten, als dank dat ik 8 weken lang zonder enige euro te hoeven betalen als kostgeld bij Zussie mocht eten. Iets waar ik haar (en Zwager voor de boodschappen natuurlijk) nog steeds erg dankbaar voor ben. Reden te over om dus de hele familie maar mee uit eten te nemen bij de Notaris (hoe toepasselijk)

Verder -zo leerde mij enige uitlatingen- zoú er deze aankomende week dan toch weer eens wat cryptische events kunnen gaan plaatsvinden, maar.. eerst zien dan pas geloven. ’t Moet dan maar eens duidelijk worden wát de andere kant nu eigenlijk écht van me wil (en hoe de andere kant dat dan ziet)