Ik wil in het geheel niet zaniken of zeuren, maar toch loop ik toch elke keer weer tegen mijn beperkingen op waar ik nu -nog steeds- mee moet leren omgaan nadat ik 8 maanden geleden zo ongemakkelijk en debiel van de trap ben gelazerd.
Aan 1 kant heb ik geluk gehad, ik had mijn nek wel kunnen breken, waardoor alles nog veel erger zou zijn geweest (verlamd, in een rolstoel bijvoorbeeld), maar aan de andere kant is het toch nog steeds waardeloos om tijdens het “normale” werk erachter te moeten komen dat een simpele reperteer handeling (weliswaar 300 x) nog teveel is voor mijn pols.
Nadat ik diezelfde handeling vanmorgen/vanmiddag 300 x had uitgevoerd kom ik er toch weer achter dat mijn pols pijn doet, koud word (en dat is geen goed teken). Nu wil ik best wel veel en kan ook best enthousiast werkzaamheden uitvoeren, maar het valt me toch nog steeds nog tegen dat ik niet alles op mijn manier kan (ik vrees zelfs dat ik dingen nooit meer op mijn manier zal kunnen) en daar moet ik toch mee om kunnen gaan.
Normaal gesproken ben ik niet zo geduldig (behoudens dingen die de pc betreffen), maar door schade en schande ben ik helaas gedwongen om er achter te moeten komen dat ik een aantal dingen nooit meer zal kunnen die ik voor de val van de trap zo gemakkelijk kon uitvoeren zonder enige moeite.
Ik vrees dat ik daar nog heel erg aan moet wennen, nadat ik in januari op mijn kop kreeg van de dokter en de chirurg dácht ik dat het de goede kant op ging en dat ik best wel voorzichtig was met alles, maar naar nu blijkt moet ik ^$^&$^&!$^#& nóg voorzichtiger zijn (en daar ben ik niet blij mee 🙁 )
Nog los van zo’n uitermate ongelukkige val en de gevolgen vind ik van wel meer dingen dat het lastig is om eraan te wennen dat je zulke dingen niet meer zo een twee drie kunt.. 😕 Snap dus wel wat je bedoeld hoor..