Zojuist ben ik teruggekomen in mijn berenholletje, na een enerverende middag en avond.
Zoals de trouwe lezertjes van mijn weblogje wel weten heb ik vandaag afscheid genomen van mijn ex die -ik mag wel zeggen- zeer plotseling is overleden aan een hartstilstand.
Hoewel ik zelf -het is misschien wel erg om te zeggen- niet zo verdrietig was, was het heus wel moeilijk. Ik zag allerlei oude bekenden nog uit de tijd die ik heb doorgebracht met mijn ex in Zijnsberenland, ik zag neven en nichten, en dat deed mij toch herinneren aan hoe leuk en gezellig het in die tijd was.
Nu wil ik niet zeggen dat ik het nu niet leuk en gezellig heb (integendeel zelfs), maar het was wel apart.
Helemaal apart was het na afloop van de crematie om weer het huis in te stappen waar ik zoveel weekenden heb doorgebracht, terwijl ik zelf vond dat het zijn huis niet meer was. ik herkende het niet meer terug, allerlei dieren die er voorheen niet waren. Vicky (de kat die wij destijds hadden meegenomen uit Rhodos kwam naar me toe lopen toen we buiten stonden, maar was binnen niet meer te vinden), het bleef gewoon een vreemde gewaarwording.
Ik voelde mij niet erg op mijn gemak moet ik zeggen en was ook blij dat er al snel besloten werd om met de vrienden en vriendinnen van het internet te gaan kluiven bij de kroeg waar we wel vaker kwamen.
Tja en het is akelig om te zeggen, maar iedereen die mij voorheen kende stond vol verbazing naar me te kijken omdat ik zoveel afgevallen ben, men vond mij er erg goed uit zien (en dat doet ook wel weer goed, moet ik eerlijk zeggen).
Het was een moeilijke middag, maar nu zit ik lekker aan een welverdiende Kanon
