Een maand geleden schreef ik over het feit dat ik zo afgevallen was. Ik val nog steeds af en kom zo ongeveer in het zicht van 30 kg (en eigenlijk is dat niet te geloven dat dat nog op mijn leeftijd gebeurd).
Vrijdag kwam ik een collega tegen die mij een flinke tijd niet had gezien en die schrok zienderogen van me.
Zijn mond viel ongeveer open toen hij me aan zag komen wandelen in de gang en ik zag de schrik op mijn gezicht.
Vanzelfsprekend lag ik weer in een deuk -lig veel in een deuk de laatste tijd door allerlei omstandigheden die er niet toe doen- en ik vertelde hem maar snel dat ik niet ziek was.
Dat is toch meestal de eerste reactie als mensen je zien als je dusdanig veel bent afgevallen.
Het is zelfs nu zo erg dat mijn oude vertrouwde leren jas die ik al jaren heb als een soort zak om me heen hangt, maar totdat ik een rijke minnaar heb gevonden (ha!) moet ik het nog even doen met de dingen die ik nu heb.
Als ik binnenkort -ook door omstandigheden die er niet toe doen, maar die er wel zitten aan te komen- wat meer geld tot mijn beschikking heb, ga ik een hele nieuwe garderobe uitzoeken en mijn oude leven en kleren vaarwel zeggen in de vorm van een nieuw begin , met een nieuwe start van allerlei dingen die ik -door diezelfde omstandigheden- hier nog even niet kan neerzetten, maar die al snel heftige vormen aan zullen gaan nemen.
Ik moet zeggen dat ikzelf al heel blij ben met de beslissing die ik genomen heb, hoewel sommige die beslissing vast niet zo kunnen waarderen, maar ik kies tegenwoordig gewoon voor mezelf en ben niet van plan om mijn leven te laten “verzieken” of “vergallen”.
Ik ben goed bezig al zeg ik het zelf.
