Zo heel soms denk ik wel eens, ben ik nu een zo bevoorrecht mens? Geen problemen met mezelf, ondanks wat ik heb meegemaakt (en nog wel eens meemaak maar dan op een ander vlak), terwijl anderen worstelen met pesten, het onzeker zijn, het zich niet happy voelen. (ik ben vroeger ook gepest omdat ik met mijn linkeroog in mijn rechterbroekzak kon kijken)
Ben ik dan zo anders dat ik dat gevoel nooit heb (omdat ik een vrolijke natuur van mezelf heb en bij elke tegenslag denk en weet dat het wel weer goed komt). Terwijl ik zo af en toe om me heen zie en lees dat mensen van allerlei dingen diep in de put kunnen raken en zelfs depressief kunnen worden van iets wat hen overkomt.
Heb ik dan het ultieme meegemaakt dat mij maakt wat ik ben, dat maakt dat ik -bijna- nergens meer van bij de pakken neerzit- (alleen zo af en toe een uurtje of wat, waarbij ik dan het gevoel weer lekker van me af kan schrijven).
Ik weet ook wel dat er andere mensen zijn die ook het 1 en ander mee hebben gemaakt, maar ik merk ook dat sommige mensen het “ongeluk” wel extra aantrekken, terwijl ik zelf denk: hoppakee, schop onder de kont, schouders eronder, het is even k.u.t, maar achter elke wolk schijnt weer een zonnetje