Sinds afgelopen woensdag zit ik -na 2 weken vakantie gevierd te hebben in het paradijs- dan eindelijk op het zogenaamde “boven”, zonder al die briesende, boze, kwade, huilende en verdrietige mensen die je op het kantoor van Notarin W elke dag aan de telefoon krijgt, zonder al dat gemiep over papier, plakband en nietjes, terwijl ik tegelijkertijd denk: “waar maak je je druk om, ga aan je achterstallige werk en val de receptie niet lastig met miepdingen”.
Donderdag middag nam ik toevallig even een telefoontje op van een meneer, een erg boze meneer omdat hij al meer dan 3 weken!! wacht op een antwoord van zijn mail. Ik had beloofd dat ik hem terug zou bellen, zodra ik de notarin had gesproken over het dossier (ik ken dit dossier helemaal niet), maar tot mijn verbazing murmelde de notarin gisteren dat zij “blij was dat ik dit oppak?”
Ietwat wonderlijk, ik kan dat soort werk helemaal niet, ik heb daar niet voor geleerd, maar kennelijk is het in de gedachtenkronkels van de notarin zo dat als je iets beloofd aan boze, briesende mensen je gelijk “eigenaar” bent van het dossier. Toen ik gisteren toevallig even beneden stond om iets uit te leggen aan collega AvdP, kwam er een razende meneer (een van de erfgenamen van het dossier waar ik plots “eigenaar” van ben geworden) aan de balie, collega A liep naar boven, want meneer eiste dat hij de notarin te spreken kreeg, die vervolgens aan collega A doorgaf dat ik “het dossier had en wist waar het over ging.” Dus ik liep lief naar de boze meneer toe, legde uit dat ik totaal niets wist van het dossier, maar dat ik er in moest duiken en dat hij zo spoedig mogelijk antwoord zou krijgen. Toen ik dan dus eindelijk het dossier had gevonden bleek dat de helft van de mailtjes wel (of niet) uitgeprint is geworden, ik kan daar niets mee, ik moet iets zien,dus ik heb de correspondentie van de afgelopen paar maanden lief uitgeprint, ben mij in gaan lezen. Wat blijkt, het is een familie van 5 kinderen, die bestaat uit 2 “kampen”, en elkaar werkelijk waar van de meest waanzinnige dingen beschuldigen.
Zo zijn er wat meer dossiers in het beheer van notarin W heb ik inmiddels begrepen van collega E (die van de humor). Natuurlijk weet ik waarom dit soort nalatenschappen ruzie dossiers worden, de notarin heeft geen zin in nalatenschappen, de notarin antwoord of reageert niet op telefoontjes of mails, waardoor de mensen bozig worden, dat duurt dan een paar maanden (of jaren), en telkens weer moet iemand anders het dossier oppakken, omdat iedereen hard gillend wegloopt van het kantoor. Op deze manier blijft het kantoor in een vicieuze cirkel. De notarin laat alles versloffen, heeft een dusdanige achterstand dat dit de aankomende drukke periode ook niet meer weg te werken is, hoe hard ik ook mijn best zou doen. Wellicht dat de notarin van mij gaat verwachten dat ik ook net als zij elke avond tot 2 uur in de nacht werk, maar dat laat ik niet gebeuren. Ten eerste ben ik niet gek, en ten tweede krijg je overwerk niet uitbetaald omdat zij er geen geld voor heeft, wel dan werk ik dus niet over, zo simpel is het.
Afijn, ik dwaal af, zoals wel vaker, de boze meneer die ik gisteren op de receptie mocht ontvangen was erg blij toen ik hem dat toestuurde waar hij al 3 weken op wachtte. Het was een werkje van een kwartier! Ik kreeg vervolgens van de boze meneer een leuk mailtje, “Hardstikke bedankt, u bent een vrouw naar mijn Hart”.