Morgen vertrek ik met Zussie voor een weekendje Brugge, hetzelfde Brugge waar Zussie en ik in december afgelopen jaar zijn geweest (alwaar ik tot mijn schande niet over geschreven heb), maar toen had ik even andere dingen aan mijn hoofd.
We verblijven weer in hetzelfde kasteeltje wat omgebouwd is tot een hotel, hele lieve eigenaren, leuke omgeving, Brugge is leuk, het weer wordt mooi dus dat gaat helemaal goed komen.
Vandaag echter op het werk werd mij medegedeeld dat “het niet zo goed uitkwam” dat ik morgen vrij was door 1 van de kandidaten.
Doordat men (het bestuur) in zijn oneindige “domheid” heeft besloten om een gehele afdeling van 6 personen in Rotterdam weg te bonjouren is er veel extra werk onze richting op gekomen, extra werk wat wij er eigenlijk niet bij kunnen doen, maar ik vind dat niet mijn probleem.
Men heeft niet nagedacht over de consequenties die het zou gaan geven als er 6 man ontslagen word, wie vangt dat werk op, (werk van 6 personen) (we hebben al van tevoren aangeven dat we daarvoor niet gaan overwerken), dat werd ons niet in dank afgenomen, echter nu al blijkt dat we het hele gebeuren niet af krijgen (en sommigen van ons daar overspannen van dreigen te worden) komt er geen hulp bij en zullen we moeten roeien met de riemen die we hebben.
Dat draadje is angstig dun, als 1 van onze collega’s ziek wordt is er een kink in de kabel, edoch dat is niet mijn probleem, ik ga morgen gewoon rustig met Zussie op weg naar Brugge, alwaar ik mij prima zal gaan vermaken, het werk zal me echt een rotzorg wezen, men heeft besloten om die afdeling op te doeken in Rotterdam. Binnenkort zal het nog erger worden omdat mijn collega op vakantie gaat voor 3,5 week, maar ook dat is niet mijn probleem, wie zich brand zal op de blaren zitten.
Door omstandigheden die er niet toe doen heb ik geleerd om van een hoop “problemen” geen probleem meer te maken en eerlijk gezegd bevalt me dat prima. Ik wil best hard werken, maar harder als hard kan niet, en ik heb “2 handjes”/”soms 1,5 handje” 