Zoals een collega vorige week -terecht- opmerkte was er een kans dat ik nog in een burgerlijk iemand zou veranderen, edoch gelukkig is niets minder waar, nadat ik een mailtje vanuit zee mocht ontvangen, waarbij vermeld dient te worden dat ik van de mail- en smsstilte 5 dagen lang nogal onzeker werd, is mij een hoop duidelijk geworden, en kan ik dit berichtje dan ook weer breed grijnzend tikken.
Gelukkig maar, een ander mens zou ervan ingestort zijn, echter ik voel dat ik “het” niet erg vind, ik ben blij dat ik nu gewoon zekerheid heb, die onzekerheid maakte me gek, en ik was gisteren dan ook even flink verdrietig, maar wenen lucht ook op, zodat ik -nadat ik het verlossende mailtje mocht ontvangen- alweer kan lachen en er de humor van kan inzien. Gelukkig bezit ik nogal veel humor en dat is maar goed ook.
(En verder denk ik dat ik door dat wat ik zolang geleden heb meegemaakt keihard ben geworden een veel dingen van me af kan laten glijden die niet zo fijn zijn). Dát wat ik zo lang geleden heb meegemaakt heeft me gevormd tot de persoon die ik nu ben, iemand die kan relativeren, die haar eigen boontjes kan blijven doppen en die niet bang is om alleen te zijn en dat ook helemaal niet erg vind, omdat ik er toch wel op uit ga met mijn grote liefde (en tegenwoordig een handzamere kleine liefde), mijn nieuwe samsung rits rats klik cameraatje
De hormonen huppelen nog steeds, dat zal nog wel even niet weggaan, en de tijd zal het leren of de hormonen verder gaan huppelen of niet, voor nu wil ik alleen even kwijt dat ik de kapitein de tijd gun (en in het dagelijks leven sta ik al helemaal niet zo bekend om mijn geduld), maar het gevoel wat ik had/heb maakt dat ik in zijn geval wel een uitzondering ga maken.
En anders kan ik altijd nog de aardige visite weer sms’en zoals hij mij kond deed na mijn verhaal over de huppelende hormonen 
(ik denk dat ik dat ook maar ga doen)
