Het is mij opgevallen dat de notarin vaak iets kwijt raakt in de chaos die op haar kantoor heerst (zie ook dit logje). Vanmorgen belde zij mij op waar “haar lijstje” was wat ze op het door haarzelf behandelde onroerend goed dossier van afgelopen vrijdag had geplakt. Ik wist precies waar ze het over had, want ik had dat lijstje ook gezien, echter het lijstje was kwijt, hetgeen ik dan in eerste instantie weer alleen te lezen kreeg op een papiertje, de notarin communiceert niet face to face, neen het gaat langs een omweg, de fouten van collega A worden aan mij geventileerd, waarbij ik het dan weer vertik om deze door te ventileren, ik ben van mening dat zij dit zelf moet doen, dat is niet mijn taak.
Vandaag belde zij mij na de betalingen toch maar op met de vraag waar het lijstje was, ik wist dat niet, want ik had het lijstje op het dossier laten zitten. Ietwat geïrriteerd snauwde zij mij toe dat ze dan weer zelf ging zoeken, humhum kost meer tijd en bladiebla.
Het lijstje bleef “onvindbaar” het dossier werd op de rand van mijn bureau gelegd met het verzoek toch nog naar het lijstje te zoeken, dat heb ik lief gedaan, ik heb de hele papierbak leeggehaald, ik heb dossiers gepakt die ik afgelopen vrijdag in mijn handen heb gehad, ik ben naar boven gelopen, waar het dossier ook even was, maar het lijstje bleef onvindbaar. Wat je dan krijgt is dat je aan jezelf gaat twijfelen, dat is nu eenmaal zo, ik heb nogmaals de stapels papier doorgelopen, en nog steeds bleef het lijstje onvindbaar.
Wat wel vaker gebeurd op het kantoor van notarin W is dat je als je op haar kantoor gaat lopen zoeken, plots dingen tegenkomt die al dagen kwijt zijn, waarvan jij dus de schuld krijgt. Vandaag was al weer niet anders, ik liep toch maar even het kantoor van notarin W binnen en ja hoor, wat vond ik op het tafeltje van notarin W in haar kamer? Het lijstje. Dan gaan bij mij de haren die al overeind staan nog rechter overeind staan, geef mij niet de schuld van dingen die je in de chaos zelf kwijt raakt. Ik liep met het lijstje in mijn hand naar de notarin en vertelde haar dat ik het lijstje had gevonden op haar eigen kamer! Ze verblikte of verbloosde daar niet van, en daar kan ik slecht tegen, als ik iets fout doe, dan geef ik dat toe, maar zij doet kennelijk nooit iets fout, als zij toch iets fout doet is het evengoed jouw schuld. Ik weet wel dat het bij haar “aandoening” hoort, maar tegelijkertijd vind ik dat onterecht. Afijn, het maakt nog meer dat ik denk, ik zit mijn tijd bij jou uit, ik heb werk, op deze manier krijg je het alleen wel voor elkaar dat ik ook geen stap harder loop, dingen voor mezelf houd en niets meer ventileer.
Erg jammer dat dit zo moet, maar kennelijk is het nodig op dit kantoor.