Zoals de trouwe lezertjes wel weten sta ik in het dagelijks leven niet zo bekend om mijn geduld. Dit in tegenstelling tot dingen die mijn pc aangaan, daar kan ik uuuuren en daaaagen met een oneindig geduld proberen, opnieuw doen, weer proberen net zolang tot dát lukt wat ik voor elkaar wil krijgen.
Donderdagmiddag was ik voor de 2e keer bij de fysio en omdat het mij de 1e keer erg meeviel, ben ik nu dus over het “randje” gegaan, wat er toe leidde dat ik vrijdagochtend wakker werd met bijna net zoveel pijn als in het begin toen het gips er nog omzat en de pennen er nog in.
Nu weet ik dat geduld een schone zaak is (Oud Yogi’s tantes spreekwoord), maar nu weet ik ook dat ik als het me niet snel genoeg gaat ik wel eens wat enthousiaster wil zijn dan eigenlijk kan. Met als gevolg dat ik nu dus al weer 2 dagen niet mijn oefeningen kan doen. Ik voelde donderdagmiddag toen ik wegging bij de fysio al dat “het” niet zo goed was gegaan zoals de vorige keer, maar ik dacht nog in mijn oneindige blondheid dat het wel zou meevallen, omdat de pijn steeds sneller wegtrekt. Wel deze keer is dat niet het geval, ik zal -als ik maandag weer heen moet- maar met de billen bloot moeten (figuurlijk, de fysio doet niets met mijn billen gelukkig) en hem vertellen dat ik niet zo geduldig ben en veel te snel veel te veel wil. Grrr, zeker nu het ook nog eens zo mooi weer is zou ik ozo graag naar het bos gaan om foto’s te maken, maar dat lukt dus nog even niet. Dan maar “verstandig” doen en nog even rust nemen, waarbij ik wel hoop dat de meeste stijfheid over 6 weken weg is, zodat ik naar hartelust foto’s kan maken in Valkenburg,
Ik trakteer Zussie (gedeeltelijk) op een weekendje Valkenburg als dank voor alle hulp die ze me gaf de afgelopen maanden. Ik ben vol goede hoop dat het over 6 weken toch écht wel wat beter gaat. Ik zal ook dan nog niet alles kunnen, maar ik ben vol goede moed dat ik in ieder geval “hem” dan weer kan vasthouden 😛
