In dit logje schreef ik al dat het nodig was om mijn leermomenten even privé te maken, tot het moment dat collega A van het toneel verdwijnt. Bij elke opmerking die ik maak, kijkt ze me in paniek en vragend aan, terwijl ik dan denk: “dat heb ik je al 10 keer verteld, wanneer snap je het nou”, wanneer dringt het tot je door dat je niet op de juiste plek zit, wanneer dringt het tot je door dat niemand maar dan ook niemand van het kantoor van notarin W tevreden is met het werk wat je doet (of eigenlijk niet doet, want alles werkelijk waar alles doet ze verkeerd). De ene dag doet ze plots dit fout, de andere dag print ze plots vanuit het blauwe hinein zonder dat ik dat haar vertel dingen uit voor collega’s -die niet collegiaal zijn- (terwijl het de bedoeling is dat de collega’s dat zelf doen) de volgende dag zoekt ze niet in de zogenaamde “kaartenbak” en stuurt ze alle mails naar de 2 behandelaars “omdat dat O.G. is? Ook dat is haar niet verteld, want dat is helemaal niet de bedoeling.
Als ik dan vraag waarom ze dat in haar hoofd krijgt om dat te doen, kijkt ze me vragend aan, net alsof ik Chinees praat, vandaag heb ik haar maar ten einde raad gevraagd of zij het zelf wel “goed vond gaan”. Dat werd beaamd, “zij wist, wat ze wist” waarop ik vervolgens toch mijn mening ventileerde. Na 2 maanden werkzaam te zijn is het toch echt de bedoeling dat je meer weet dan dat collega A nu weet, bovendien maakt ze geen enkele aanstalten om zichzelf dan ook maar iets aan te leren, alles moet haar 20 keer voorgedaan worden en dan nog gaat het niet goed. De notarin had besloten dat collega A vanaf vandaag de “betalingen” wel kon doen, wel dat ging vandaag tot 3 keer toe fout? 1 Keer fout snap ik, maar vanaf het moment dat ze de “betalingen” moest doen, ging het elke dag wel minstens 3 keer fout, ze wil verkeerde bedragen overmaken naar verkeerde personen, ze husselt betaling 1 met betaling 2 door elkaar, zodat de persoon van betaling 1 het geld van betaling 2 zou ontvangen en ga zo maar door. Dan is er in mijn ogen iets mis met je bovenkamer.
Ik ben echt niet meer geduldig met collega A (die hopelijk snel geen collega A meer zal zijn), IK moet nog wat weken op de receptie zitten, maar IK blijf toch echt ventileren aan de notarin dat ik het heb gehad met het receptie werk, waar ik niet voor ben aangenomen, de notarin zoekt maar een oplossing, ik kan en wil je daar niet bij helpen, en ik vertrek snel naar het zogenaamd “boven” waar ik niet veel last meer zal hebben van collega A. Indien dat niet het geval zal zijn vertrek ik zelf snel als ik een andere baan heb gevonden.
Maar eerst over 3 weken 2 weken op vakantie, zodat collega A dan alleen zou moeten zitten en alle shit zou moeten trachten op te lossen, terwijl ze dat never nooit kan, omdat ze niet begrijpt waar ze mee bezig is (en het ook nooit zal begrijpen, omdat het niet tot haar doordringt) en/of nooit zal doordringen