Sinds een tijdje volg ik de serie Farscape die op Yorin wordt uitgezonden op zaterdag vanaf ongeveer 16.30 uur.
Het is een van de weinige series die ik opneem als ik er niet ben.
Yorin zend nu de 3e serie afleveringen uit, maar het zal me niets verbazen als binnekort die serie ophoudt en weer begonnen wordt met de herhalingen van serie 2.
Ik heb op het net de navolgende samenvatting gevonden van de serie en die is wel tekenend daarom plaats ik hem hieronder:
Sommige series gaan in Nederland helemaal aan ons voorbij. De Australische serie Farscape is bijvoorbeeld al aan zijn vierde seizoen bezig in landen als de VS, Engeland, Frankrijk, Duitsland en Brazilië. De serie is populair, getuige alleen al het feit dat toen de opnames van het vijfde seizoen onverwachts afgeblazen werden er op internet een grootscheepse actie op touw werd gezet om dit te voorkomen. Maar in Nederland moeten we het voorlopig nog met de eerste en tweede serie afleveringen doen. Is dit nu zo’n gigantisch goede serie die wij nodig op DVD moeten zien, of zijn het de Amerikanen en Australiërs die de fout in zijn gegaan?
De kracht van de serie wordt direct duidelijk in de eerste aflevering. Vaak heb je in sciencefiction series geen enkel referentiepunt naar de realiteit.
Bij Farscape begint de serie echter met de lancering van IASA Commander Jonathan Crichton (Ben Browder) voor een relatief simpel experiment buiten de dampkring.
Met de ons wel bekende Space Shuttle wordt hij het heelal in geschoten. Dit experiment verloopt niet helemaal zoals verwacht en Chrichton eindigt ergens aan de andere kant van het universum, tussen allemaal vreemde types.
Crichton blijft echter wel duidelijk de hoofdpersoon in de serie en als kijker is het dus eenvoudig om je in hem in te leven. Hij zit dan wel tussen de meest rare figuren, hij is wel de enige die op dingen menselijk reageert.
Uiteindelijk komt Chrichton terecht in het ruimteschip Moya dat eigenlijk een organisme is (jawel: het schip leeft). In dit ruimteschip zitten een aantal personen, die eigenlijk allemaal zijn uitgekotst door hun eigen volk.
Je hebt de redelijk menselijk wezens Aeryn Sun (Claudia Black) en Pa’u Zotoh Zhaan (Virginia Hey). De laatste is het best te omschrijven als een soort blauw geverfde Sinead O’Connor, de andere is ‘gewoon’ een mens. Een stuk minder menselijk is echter al Ka D’Argo (Anthony Simcoe), die vrijwel geheel onder een masker verdwijnt.
Voor de rest zijn de hoofdfiguren voornamelijk animaties waar slechts de stemmen van worden ingesproken. De meeste figuren zijn wel raar, maar zeker niet origineel. Rare kleuren en vieze gezichten hebben we allemaal al in andere series gezien.
De manier waarop de serie gefilmd is geeft je soms een claustrofobisch gevoel. Ondanks dat er duidelijk veel aandacht besteed is aan de special effects (wat natuurlijk ook een must is met een dergelijke serie) zie je weinig van de wereld buiten het centrale schip Moya.
Daartegenover staat dat de dialogen erg mooi en intiem zijn weergegeven. Ook heb je door deze opzet duidelijk het gevoel dat de groep, die in het ruimteschip zit, met elkaar alle problemen die op hen afkomen op moet lossen.
Maar iets vaker een blik naar buiten zou de serie zeker geen slecht hebben gedaan.
Farscape is een serie die duidelijk niet mikt op het specifieke sciencefictionpubliek, maar eerder het brede publiek opzoekt. Eigenlijk is elke aflevering een op zichzelf staand avontuur van de bemanningsleden en kan je dus op elke willekeurig moment het verhaal oppikken. Elke keer verschijnen er weer nieuwe monsters of andere bedreigingen ten tonele. De spanning zit hem dan ook in die drie kwartier die een aflevering duurt.
