Het gebeurd niet vaak, maar nu moet ik mijn frustratie even van mij af schrijven. Sinds eind april is bekend dat op het werk de afdeling vastgoed Rotterdam compleet zou worden opgeheven, waarbij echter totaal niet is nagedacht over de consequenties die het voor de andere afdelingen bouw- en vastgoed zou hebben. Inmiddels hebben we nog maar 2 afdelingen over, 1 in Eindhoven en 1 in Amsterdam.
Sinds een week of 3 staan in onze kamer meer dan 30 dozen met dossiers uit Rotterdam, dingen die nog afgehandeld moeten worden, terwijl we daar geen tijd voor hebben, omdat ons normale werk ook gewoon doorgaat. Dozen die ik zelfs nog niet durf te openen omdat ik geen idee heb van wat voor ellende ik daar weer tegenkom.
Momenteel komen er vanuit Rotterdam de meest gefrustreerde telefoontjes van mensen naar ons toe (nadat is besloten dat zowel mijn collega als ik die telefoontjes die voorheen 3 weken in het blauwe hinein verdwenen) door te schakelen naar ons.Sommige mensen hebben al 3 weken voicemail berichten achtergelaten op de diverse telefoons!
Het gevolg van die telefoontjes is dat je zoekt totdat je 1 ons weegt voordat je uberhaupt weet waar het over gaat, wie de dossiers heeft overgenomen, ons is niets duidelijk, de telefonistes die soms de telefoontjes ook aan nemen is ook niets duidelijk, er zou een lijst moeten zijn wie wat heeft, die is nog niet af, men dumpt alle telefoontjes bij ons, met als gevolg dat wij dan aan klanten moeten zeggen dat de afdeling is opgeheven dat wij de zaken overnemen, maar dat wij niet weten wie welke zaken heeft. Om het nog maar niet te hebben over de tijd die het extra kost, tijd die je beter kunt gebruiken, maar die dus nu opgaat aan uitzoekwerk. Men heeft er nu voor gekozen om het zo te doen, met als gevolg dat ander werk niet afkomt, jammer maar helaas.
Dingen die heel veel tijd kosten en waarvan men (toen men de beslissing heeft genomen om de afdeling Rotterdam op te doeken) totaal niet over heeft nagedacht.
Vervolgens komt baas L lief met de mededeling dat een zaak die 8 maanden geleden plotseling even tussendoor opdook en uitgezocht is geworden door ons hele team (wat ons weken en weken heeft gekost) plotseling weer gaat lopen, dat die zaak weer helemaal opnieuw moet worden uitgezocht omdat de data te oud is en dat die zaak dan ook nog eens 30 juni af moet zijn, maar dat men al van te voren weet dat die deadline niet gehaald word, terwijl er wel van ons wordt verwacht dat het op 30 juni af is, dan gaan bij mij mijn haren die normaal al recht overeind staan, nog erger overeind staan.
Wie die dingen dan gaat opvragen, uitprinten en in mappen gaat stoppen (iets waar ik meer dan 1 week constant mee bezig ben geweest) is ons allen een raadsel, maar ook dat is dan maar en kwestie van jammer.
Hard werken is heus niet erg, daar ga je niet dood van, maar hard werken om dingen af te krijgen die nu uit allerlei verborgen hoeken en gaten bij ons worden gedumpt gaat mij en mijn collega L te ver. Om onszelf te beschermen hebben we van tevoren al aangegeven aan baas L dat we voor deze chaos die onze kant is opgekomen niet zullen gaan overwerken (wat baas L ons niet in dank afnam), maar hij kan ons niet dwingen, dan zoekt men maar een andere oplossing, mijn collega L en ik gaan gewoon op tijd naar huis elke dag.
Nu is het gelukkig lang weekend, heb ik mijn frustratie van me afgeschreven en kan alweer lachen, ik denk dat anderen van ons team dat nog lang niet kunnen die zijn nog aan het werk 