Nee, niet voor nog een vakantie naar Lesbos (de euro’s zijn echt opperdepop), maar voor een lang weekend naar Engeland 16 januari volgend jaar, alwaar ik als -surprise- zal verschijnen op de surprise birthday party voor E. die dan de “vergevorderde leeftijd” van 30 zal bereiken 
Gelukkig logeer ik bij de zus, zodat ik niet hoef “mee te genieten” met hun ozo erge verslaving aan Second Life, zij beschouwen dat leven als een écht leven.
Omdat ik nogal nieuwsgierig ben hoe erg die verslaving is, logde ik gisteren voor het eerst sinds een hele tijd weer in op Second Life, werd onmiddellijk hartelijk verwelkomt door J. en E (in hun “eigen” club), waarvan zij eigenaar zijn.
Ik was wat aan het klooien met mijn outfit (men kan in Second Life de outfit en het lichaam aanpassen aan je eigen wensen), maar ik was op een gegeven moment gewoon echt melig, dus maakte ik mijn poppetje tot een dwergje (en ik werd gelijk op de vingers getikt door E). Evenals ik in mijn melige bui bovenop een draaiend item ging zitten, waarop ze verschrikt riep dat ik zo wel erg duizelig zou worden. Ik ben bang dat ze hun “second life” meer en meer gaan zien als hun “echte leven”.
Als je op internet Second Life googelt, kom je toch wel erge schrijnende verhalen tegen van mensen die dag en nacht achter de pc hun virtuele “tweede leven” steeds belangrijker vinden dan hun real leven.
Ik ben blij dat ik nooit zover zal komen, omdat ik dát leven als een lolletje beschouw (en ik weet dat E er dag en nacht opzit), zodat we elkaar nog wel eens kunnen spreken. Via msn gaat dat moeizaam, omdat ze echt constant aanwezig is in hun club en daar ook de boel een beetje “op orde” moet houden. 🙁
Het PC gebeuren moet wel leuk blijven. Je kunt het ook overdrijven en als ik het zo lees, dan overdrijven die lui het serieus.