Zoals de trouwe lezertjes van mijn weblogje wel weten, was ik een flink aantal maanden echt aan het barrelen geslagen, ik had een date met die, dan weer met die, dan weer met dezelfde, dan weer met een ander, maw, ik leefde er aardig op los.
Kennelijk had ik die periode even nodig na het verbreken van een lat-relatie van bijna 3 jaar, via de mail overigens, dát het uit werd gemaakt vond ik op zich niet zo erg, maar door de laffe manier waaróp het gebeurde was wel zo misselijkmakend zielig.
Later bleek overigens dat meneer allang een ander op het oog had, waarbij dan nog vermeld dient te worden, dat ik -met mijn vrouwelijk intuïtie- allang doorhad dat er wat aan de hand was, maar dit allemaal geheel terzijde en alleen vanwege de inleiding.
Afijn, zoals gezegd, ik leefde me vrolijk uit op deze en gene en vermaakte me prima, totdat ik door omstandigheden die er niet toe doen, even helemaal niet meer kon daten vanwege lichamelijk toestanden.
In die periode had ik tijd om na te denken wat ik nu precies wilde.
Tijdens mijn vakantie op Lesbos smste ik nog met een aantal verchillende mannen (ik was een kapitaal aan euro’s kwijt), totdat ik vlak na mijn vakantie een eerste date had met Leuke Man.
Wat ik niet voor mogelijk hield, gebeurde wel, ik werd min of meer op slag verliefd op Leuke Man en wel zodanig dat ik binnen de korste keren al mijn “foute” profieltjes van het internet weg heb gehaald, daardoor ook geen enkel mailtje meer krijg, waar ik overigens helemaal niet om maal.
Ik blijf het echter nog steeds wel een beetje eng vinden om me aan Leuke Man helemaal bloot te geven, doordat ik niet gekwetst wil worden, maar eigenlijk zegt mijn gevoel me ook dat het met Leuke Man helemaal leuk en gezellig gaat worden én dat ik mezelf -voor het eerst sinds hele lange tijd- ook bloot durf te geven aan Leuke Man.
Ik besef heel goed dat het ook met Leuke Man fout kan gaan, maar dat kan altijd gebeuren en het maakt wel dat ik nu eindelijk weet dat ik me voor Leuke Man kwetsbaar durf op te stellen, dat het hoewel wel eng, een fijn gevoel is dat ik dat nog kan, omdat ik altijd heb gedacht dat ik dát niet meer kon (na dat wat er zoveel jaar geleden in mijn leven gebeurd is), en de mensen die mij echt goed kennen weten wel wat dat is.
Het maakt me blij en gelukkig én ik loop de hele dag te grijnzen van binnenpretjes.