Handenteam (deel 2)

In dit logje schreef ik over het “handenteam”. Afgelopen vrijdag kreeg ik een brief van het ziekenhuis waarin stond dat ik maandag 16 november voor het eerst werd verwacht. Of het nu komt door de pijn of wat anders, ik was er vanmorgen heilig van overtuigd dat het al 16 november was, dus vanmorgen vroeg meldde ik me bij de balie van het “handenteam”.

Ik was dus simpelweg in mijn enthousiasme een week te vroeg verschenen. Gelukkig hadden de fysio- en de ergo therapeut nog een gaatje over, zodat ik vanmorgen vroeg al bijna zat te janken van de pijn. De fysiotherapeut was een heel aardige meneer, die mijn hand en pols blij bekeek, vervolgens nog blijer riep dat bij elke beweging van mijn pols de spieren in mijn armen begonnen te trillen (iets wat mij nooit was opgevallen), en dat ik mijzelf allerlei compensatie voor de pijn handelingen had aangeleerd. Verder vertelde hij dat ik -als ik zo doorging- wel eens slijtage aan mijn pols zou kunnen krijgen, iets waar je niet blij van word, dan worden alle bewegingen een crime.

De tranen schoten even in mijn ogen van dit blijde bericht. Zeker ook omdat hij zei dat dit probleem voorkomen had kunnen worden als ik gelijk na het verwijderen van het gips naar het ziekenhuis was gekomen voor fysiotherapie.

Hád ik dat maar eerder geweten en hád ik maar eerder gaan piepen, nu zijn we meer dan 1 jaar verder en heb ik dus 1 jaar weggegooid met veel pijn en ergenis. Nu ben ik -helaas- niet zo’n pieper, maar dit is ook wel weer een leermoment, gewoon toch eerder aan de bel trekken als je pijn voelt, je lichaam geeft vanzelf aan dat dat niet goed is, niet blijven doorlopen maar gaan zeiken is voortaan het devies. Niet makkelijk, maar dat moet dan maar even.

Vanaf nu moet ik letten op de stand van mijn hand tenopzichte van mijn pols, dat is best wel lastig als je opeens moet nadenken bij elke “handeling”, maar het is -hopelijk- voor een goed doel.

Immers, slijtage en ergere dingen wil ik toch eigenlijk als het even kan wel voorkomen, stel je toch eens voor dat ik nooit meer zou kunnen fotograferen. 🙁