Iets wat nog niet veel is gebeurd, gebeurde nu wel, ik weende in de bus, ik weende in het vliegtuig, omdat ik weer terug moest naar Nederland, ik heb zo genoten van mijn vakantie, ik “haat” de drukte hier, ik “haat” het om van alles te moeten.
Doordat ik de foto’s terugkijk op feestboek die de Engelse Hooligans van me gemaakt hebben (door de nodige wodka weet ik niet alles meer) 
zie ik dat ik op de foto’s blij en gelukkig ben. Of dat nu ook komt doordat ik een stuk beter in mijn velletje zit door het afvallen, ik weet het niet helemaal zeker, maar wat ik wel weet is dat ik voor het eerst sinds tijden vind dat ik leuk op een stuk of wat (eigenlijk veel) foto’s sta.
In de loop der jaren heb ik toch al heel wat foto’s verzameld, maar deze keer is het toch opvallend, ik heb bewijzen dat ik heb gekaraookt (iets wat ik “haat”), ik ben in slaap gevallen op een stoel (is me nog nooit gebeurd), én je kunt zien dat ik plezier heb gehad.
In juni was het ook leuk, maar heel anders, nu heb ik al weer moeten beloven dat ik in juni volgend jaar weer ga boeken, en omdat het zo leuk was, denk ik dat ik dat maar prefereer bóven 5 weken Vietnam in september/oktober, wellicht ga ik dan 4 of 5 weken naar mijn geliefde Lesbos. Ik heb -in tegenstelling tot de Engelse Hooligans- genoeg vrije dagen, kan ik van tevoren even lekker uitrusten, en daarna nog 1 week bijkomen van al het geweld.
Maar nu eerst kijken of ik nog een goedkope vlucht kan scoren naar Brighton voor een verjaardag in maart en wellicht komen de Hooligans in april met zijn viertjes of vijfjes deze kant nog op en anders doe ik gek, gooi mijn haar los en boek een vlucht die kant op zo ergens in januari, februari voor een lang weekend 😳
Enige cryptische momenten zullen dan vast wel weer volgen