In dit logje schreef ik dat vandaag het zogenaamde “O.G. kantooroverleg” zou plaatsvinden, ik had mij al een aantal dagen verheugd op dat geheel, omdat ik dacht door dat wat de notarin te zeggen had, de collega’s -die niet aan collegialiteit doen- zouden ontploffen. De notarin murmelde vanmorgen om 11 uur toen het overleg zou plaatsvinden dat de deur tussen de receptie en de spreekkamer open zou blijven, zodat ik met een “half” oor mee zou kunnen luisteren met dát wat zij te zeggen had, en wat wij afgelopen woensdag min of meer samen hadden “besproken/lees had bedacht dat zij de problemen nu wel had opgelost”. Mrs Boos was het daar kennelijk niet mee eens, want de deur werd dichtgekwakt maar tot mijn verbazing bleef het toch vrij rustig in de spreekkamer. Jammer, want als ik er bij had gezeten (wat niet de bedoeling was, want ik ga voor het zogenaamde “familierecht” werken), had ik toch wel het een en ander te zeggen. Niet getreurd echter, dát wat ik te zeggen had, heb ik woensdag al geventileerd aan de notarin.
Na afloop -ik ben de deur uitgelopen toen het lunchpauze van 1 uur was- kreeg ik van collega die er al 10 jaar werkt en niets van haar kennis deelt en/of dingen wil uitvoeren die “te moeilijk” zijn te horen dat het overleg eigenlijk vrij flauw was gebleven, de notarin heeft kennelijk geventileerd dat “het” niet goed gaat, ik dankje de koekkoek, “het” gaat al een aantal jaren niet goed door de zogenaamde “ruis” die over je neerdaalt op het kantoor van notarin W met al die miep gedachtes van haar (en het gedrag van Mrs Boos), maakt elke dag uitermate vermoeiend, hoewel ik goed kan omgaan met Mrs Boos, ik ben niet bang van haar, ik vind haar een beetje zielig, maar maak af en toe een leuk of minder leuk grapje waar zij uiteindelijk wel om moet lachen. Vandaag toen ik haar “voor de zekerheid” ergens voor opbelde, noemde zij mij “lul”, maar moest er tegelijkertijd om lachen.
Alle nieuwelingen lopen gillend weg, de notarin blijft ervan overtuigd dat het niet aan haar ligt, maar aan het inefficiënte werken van haar medewerkers. Wel harder dan hard kan niet, ik heb 2 handjes, ik kan niet overal tegelijk zijn en/of 80 keer hetzelfde aan iemand uitleggen, daar pas ik voor. Nog 3 weken en 1 dag en ik ben voor 2 weken “bevrijd” van alle ellende, in de hoop dat er dan wat koppen met spijkers zijn geslagen, wat nieuwe mensen zijn aangenomen die mijn receptiewerk kunnen gaan opvangen en ik -zoals ook steeds de bedoeling is geweest- kan vertrekken naar het zogenaamde “boven” alwaar er vast minder gezeik en gemiep zal zijn over het ophangen van de handdoekjes, de roomstelletjes, de suikerklontjes, de theezakjes én als klap op de vuurpijl “het hergebruiken van 2 post its” waarop door mij stond geschreven “afschriften nog tekenen”, wel die heb ik weggegooid om te jennen, dat vind ik echt te erg!