Kleine nichtjes worden groot, mijn oudste nichtje gaat naar de middelbare school (als je dat nog zo noemt tenminste, ik ben er een beetje uit) en moest vandaag haar boeken ophalen. Ze heeft 13 ! vakken en minsten 40! boeken en al die boeken moesten gekaft.
Nu had ik daar vroeger een bloedjehekel aan en deed dat nooit, omdat school me absoluut niet interesseerde, maar zij moet dat kennelijk wel en ik werd -na het eten- ingeschakeld door mijn zus om mee te helpen kaften.
Nu is het heeeel lang geleden dat ik voor het laatst een boek heb gekaft, maar tot mijn min of meer verbazing wist ik nog hoe het moest. Men knipt en vouwt wat flapjes naar binnen, knipt wat dingetjes weg en voila daar is dan zomaar plotseling een net gekaft boek.
Vervolgens moest ik mijn zus (die absoluut geen verstand heeft van computers) proberen uit te leggen hoe je een hotmail adres aanmaakt (voor de goede orde, niet voor haarzelf maar voor iemand die ze begeleid).
Nadat ik haar met veel geduld heb uitgelegd hoe dat werkt heb ik het idee dat ze het nu wel begrijpt.
Het is maar goed dat ze niet weet wat je allemaal kunt doen met het internet, anders was ze vast niet meer van het apparaat weg te slaan.
Verder is het ook maar goed dat ze niet zo in- en in slecht is als ikzelf ben, want 2 van dezelfde dames op het internet kan het internet niet aan.
Inmiddels heb ik wel zoveel ervaring gekregen dat ik veel wannabeetjes laat hengelen naar aandacht (zoals daar bijvoorbeeld nu is de meneer die mij lief (ik lief??) vind en al een 3 kwartier op me wacht op msn om me te kunnen spreken, terwijl ik nog steeds “aan de telefoon ben”.
Zo af en toe komt er dan weer wel een wannabeetje langs die leuk genoeg is om wat meer mee te doen (als ze tenminste kúnnen), maar dit weer geheel terzijde.
Yogi