In tegenstelling tot de meeste vrouwen houd ik absoluut niet van het naar de kapper gaan.
Vroegáh ging ik in mijn geboorteplaats naar een kapperszaak genaamd “Hairexplosion”, (whats in a name nietwaar??) ik ging daar altijd tussen de middag naar toe, zij wist precies hoe ik mijn haar geknipt wilde (lekker wild) en dat ging perfect, totdat zij met mijn haar verfen mijn haar volledig verknalde, daarna ben ik nooit meer naar een kapper geweest (ik hakte altijd zelf mijn haar eraf voor de spiegel), dat gaf verder niet, want het stond toch min of meer alle kanten op.
Totdat mijn collega vorig jaar kond deed van het feit dat een kapster bij haar thuis kwam knippen. Het heeft haar wat moeite gekost, maar uiteindelijk heeft ze me over gehaald om eens langs te komen en de kapster (we noemen haar B) eens mijn uitgebleekte totaal verknipte wilde melkboerenhondehaar op te laten kalefateren.
Ik had er weinig vertrouwen in, maar om van het gezeur af te zijn ben ik toch een keer gegaan (en hoewel ik met zweet in mijn handen in de stoel zat), heeft ze mijn haar aardig weten op te knappen, door er ongeveer een kilometer van af te knippen (ja, overdrijven is ook een vak) en het weer een beetje in -een nog steeds redelijk wild- model te knippen.
En tot mijn verrassing is het B ook redelijk gelukt om het zo te knippen zoals ik het wilde. Zelfs op mijn werk werd er wat van gezegd, hoewel het nog steeds niet netjes zat, maar wel een stuk netter dan die afgehakte plukken her en der.
Vanavond ben ik weer naar de kapster geweest (ik had een aantal keren zelf weer gehakt), maar nu vond ik was het weer eens even nodig om naar de kapper te gaan en er een model in te laten knippen.
Ik ben benieuwd wat ze morgen op mijn werk ervan zeggen, (en morgenavond mag mijn wereldberoemde oudste nichtje mijn haren weer blond verfen), dus komt het weer helemaal goed met mijn haar.