In dit logje schreef ik dat mijn -en iemand anders fantasie op hol sloeg- omdat ik bericht kreeg dat er “iets” ingewikkeld was. Dát bericht is nu bijna 1 week gelee en sindsdien bleef het stil op dát WhatsApp front. Aan 1 kant goed voor de concentratie op het werk, aan de andere kant blijf ik mij dan ook weer afvragen of de andere kant niet iets is aangedaan door Eucalypta, omdat de andere kant vanaf dát moment nooit meer online was op WhatsApp. Vanzelfsprekend ben ik handig met de pc en/of de telefoon, dus -hoewel ik nu niet meer als een gefrustreerd konijn elke minuut op mijn telefoon keek of er iemand online was- kwam ik er vandaag achter dat Eucalypta de andere kant gelukkig niets had aangedaan.
1 Iemand waaraan ik mijn ei kwijt kan houd mij regelmatig een spiegel voor, daar ben ik haar dankbaar voor, maar ik merk tegelijkertijd doordát het zo stillig is op het WhatsApp front dat de rust weer gaat indalen in mijn geest en mijn lichaam. Spanning en sensatie is leuk, maar het moet niet uit de hand lopen met mijn gedachtes over hoe nu te handelen als er matten, handdoeken en emmers aan te pas komen. (even voor de goede orde, maar 1 iemand snapt dit en moet waarschijnlijk erg lachen).
Vandaag kreeg ik een lief WhatsAppje en er ontspon zich in de trein een WhatsApp chat waarvan ik de inhoud niet kan herhalen, maar die mij regelmatig in lachen deed uitbarsten, waarna ik ietwat vreemd werd aangekeken door iemand die tegenover me zat. Ik heb dat de laatste tijd wel vaker dat ik smakelijk moet lachen om WhatsAppjes, ik kan daar niets aan doen, ik zit kennelijk weer goed in mijn velletje, doe van sommige WhatsAppjes iemand anders kond en andere WhatsAppjes houd ik voor mij.
Waarom dit bericht lange tenen/korte tenen heet, is mij een raadsel, maar wellicht zal ik daarop terugkomen in mijn volgende onbegrijpelijke Leermoment
