Door omstandigheden die er niet toe doen, heb ik besloten om mijn leermomenten weer in het leven te roepen, omdat het even nodig is om mijn frustraties van mij af te schrijven.
Na ruim 1,5 jaar thuis te hebben gezeten ben ik sinds afgelopen maandag weer aan het werk op een prijsvechters kantoor. Dat is te merken, want ik heb nog nooit zo’n chaos meegemaakt. Ik heb wel vaak zitten mopperen op aakaadee, maar ik heb daar wel veel geleerd. De werkwijze van deze mensen slaat alles. Er zitten 10 mensen op 1 kamer, omdat het zo druk is, hangen er voortdurend mensen aan de telefoon, het gekakel de hele dag houd geen minuut op. Ik werd maandag -zonder enig inwerken- op een plek geplemd, er werden mij 3 dossiers gegeven (“waar ik de hele dag over mocht doen”), terwijl ik geeneens wist hoe ik de pc moest aanzetten, onder welke naam ik moest inloggen en ga zo maar door.
Afijn, we zijn nu 1 week verder. Ik ben nog steeds niet op de hoogte van enige werkwijze, iedereen doet maar wat. Er gebeuren ook dingen die helemaal niet mogen, maar wie ben ik om daar wat van te zeggen. Ik schijn een “eigen winkel” te krijgen, wat dat dan ook moge wezen, ik doe daar dan nu ook mijn eigen ding in zoals ik dat gewend ben, en wacht niet af totdat er dingen zouden moeten gebeuren die je ook kunt doen als je het dossier in handen hebt, dan is dat maar weg en hoef je er ook niet over na te denken. Ik heb diverse keren aangeboden om te helpen met de achterstand, ik denk dat ik daar wel samen met de dames die de achterstand hebben doen oplopen omdat het zo druk is een slag in kan slaan, maar dat werd niet op prijs gesteld, wel dan niet, dan maak ik gewoon alvast de akten voor half december klaar, erbij zeggende dat ik nu gewoon als een dolle ga solliciteren, omdat ik het geen maanden volhoud om in zo’n chaos te moeten werken.