Al heel wat jaren heb ik op een andere weblog in vrij cryptisch bewoordingen over gebeurtenissen in mijn leven geschreven die ik de moeite waard vond om te delen.
In 1 van die logjes had ik het volgende geschreven:
“Vandaag (23 juli 2005) is het precies 20 jaar geleden dat er een uitermate treurige gebeurtenis in mijn leven plaats vond die mij heeft gemaakt tot de persoon die ik nu ben, en hoewel ik er al een aantal weken ietwat tegenop zag dat deze dag eraan zat te komen, is het door omstandigheden die er niet toe doen toch een heel andere dag geworden dan ik verwachtte.
Diegenen die mij goed kennen weten wat voor een uitermate treurige gebeurtenis vandaag 20 jaar geleden heeft plaatsgevonden, de rest zal er altijd naar blijven raden omdat ik niet uit de doeken wens te doen wát die gebeurtenis is geweest, maar wat ik wel wil zeggen is dat ik zoiets niemand toewens.”
Ik zal er verder niet op ingaan, omdat ik het niet nodig vind om hier op dit logje kond van te doen, maar inmiddels zijn we alweer bijna 20 jaar verder.
Toen ik afgelopen vakantie op Lesbos was en uit ging eten met iemand die daar woont en die ik al vanaf 2003 ken (ik ga immers vanaf dat jaar élk jaar naar Lesbos, omdat Lesbos nu eenmaal mijn 2e thuis is), iemand die ik bij de jaarlijks terugkerende Jeepsafari had ontmoet en iemand die ik totaal niet ken, begon de kennismaking met diegene die ik niet kende al goed. Ik stelde mij voor en het eerste wat zij zei was dat ze me Gegoogeld had, waarop ik onmiddellijk reageerde dat zij niets kon vinden, simpelweg omdat ik niet onder mijn eigen naam op het net sta (behoudens dan Linkedin, maar dat is voor professionele doeleinden). Zij stelde dat ze me wel gevonden had en dat ik blond haar had (wat ze nog meer gevonden had werd er niet bij vermeld).
Vervolgens stelde ze na een tijdje uit het blauwe hinein een vraag dat ze had gehoord dat ik 38 jaar geleden iets had meegemaakt (ik wil daar nog steeds niet in duidelijke bewoordingen kond van doen), maar wat hierboven in nogal cryptische bewoordingen staat beschreven, en of ik daar niet bitter van was geworden. Wat ik mij dan afvraag, hoe komt ze aan die wijsheid, waarom stel je die vraag aan iemand die je verder niet kent én stel je die vraag in het bijzijn van anderen die wellicht wel of niet van het gebeuren op de hoogte zouden kunnen zijn?
Toen ik haar vervolgens met opgetrokken wenkbrauw aankeek -iets waar ik nogal goed in ben- en vroeg of ik er bitter uitzag was ze min of meer uitgeluld en vrij beledigd, want toen B en ik nogal begonnen te geiten, omdat er met B wel een goede klik was, ging zij het pontificaal met S over de “problemen des levens” hebben waarbij B en ik verder werden genegeerd. De dagen daarna heb ik mij -samen met B- nog steeds verwonderd over het gebeuren, B had het verteld tegen een aantal mij onbekende personen en ook die vonden de opmerkingen nogal vreemd.