In dit logje staat het volgende, (wat ik op 23 juli 2005 heb geschreven), ik lees immers al mijn Leermomenten weer na.
“Vandaag is het precies 20 jaar geleden dat er een uitermate treurige gebeurtenis in mijn leven plaats vond die mij heeft gemaakt tot de persoon die ik nu ben, en hoewel ik er al een aantal weken ietwat tegenop zag dat deze dag eraan zat te komen, is het door omstandigheden die er niet toe doen toch een heel andere dag geworden dan ik verwachtte.
Diegenen die mij goed kennen weten wat voor een uitermate treurige gebeurtenis vandaag 20 jaar geleden heeft plaatsgevonden, de rest zal er altijd naar blijven raden omdat ik niet uit de doeken wens te doen wát die gebeurtenis is geweest, maar wat ik wel wil zeggen is dat ik zoiets niemand toewens.
Pas geleden was ik op de verjaardag van mijn nichtje en hebben mijn zus en ik over deze gebeurtenis gesproken en toén werd ik er -tot mijn verbazing- wel ietwat verdrietig van, omdat door de verhalen er weer allerlei trieste gedachten naar boven kwamen én omdat toen ook weer allerlei flashbacks beleefde van de tijd en moeilijke dingen die ik toen moest doormaken.
Ik zal er verder niet op ingaan, omdat ik dat helemaal niet nodig vind om hier op dit logje kond van te doen, maar ik wilde er wel even bij stilstaan dat het ál 20 jaar geleden is en dat ik er -al zeg ik het zelf- toch wel verbazingwekkend sterk ben uitgekomen. Ik zeg het niet vaak, maar ik denk dat ik wel trots op mezelf mag zijn hoe ik dit verdriet heb verwerkt.
Nu leest geen hond mijn Leermomenten meer, simpelweg omdat ik mijn Leermomenten eerst simpelweg had weggedaan en deze nu grotendeels privé heb gemaakt, zodat niemand de postjes meer kan lezen, maar toen ik afgelopen vakantie op Lesbos was en uit ging eten met iemand die ik al heel lang ken, iemand die ik bij de jaarlijkse Jeepsafari had ontmoet en iemand die ik totaal niet ken, begon de kennismaking met diegene die ik niet kende al goed. Ik stelde mij voor en het eerste wat zij zei was dat ze me Gegoogeld had, waarop ik onmiddellijk reageerde dat zij niets kon vinden, simpelweg omdat ik niet onder mijn eigen naam op het net sta (behoudens dan Linkedin, maar dat is voor professionele doeleinden). Zij stelde dat ze me wel gevonden had en dat ik blond haar had (wat ze nog meer gevonden had werd er niet bij vermeld).
Vervolgens stelde ze na een tijdje een vraag uit het blauwe hinein dat ze had gehoord dat ik 37 jaar geleden iets had meegemaakt (ik wil daar nog steeds niet in duidelijke bewoordingen kond van doen), maar wat hierboven een soortement staat beschreven, en of ik daar niet bitter van was geworden.
Wat ik mij dan afvraag, hoe komt ze (het was een zij) aan die wijsheid, waarom stel je die vraag aan iemand die je verder niet kent én stel je die vraag in het bijzijn van anderen die wellicht wel of niet van het gebeuren op de hoogte zouden kunnen zijn?
Toen ik haar vervolgens met opgetrokken wenkbrauw aankeek en vroeg of ik er bitter uitzag was ze min of meer uitgeluld en vrij beledigd, want toen B en ik nogal begonnen te geiten, omdat er met B wel een goede klik was, ging zij het pontificaal met S over de “problemen des levens” hebben waarbij B en ik verder werden genegeerd.