Magna Punch

Zoals de trouwe lezertjes van mijn logje wel weten heb ik het weinig over mijn werk, maar vandaag maak ik volgaarne een uitzondering. Vanmiddag om 3 uur kregen mijn collega en ik een “cursus” hoe “om te gaan met de Magna Punch”. Nu klonk dat voor ons heel interessant en vol verwachting togen mijn collega en ik naar beneden.

Met de Magna Punch kon je ronde en vierkante gaatjes maken in een document (in ons geval een akte), maar dat je daar een “opleiding” voor moest volgen, ontging mijn collega en mij volledig. Er stond een meneer, er stond een apparaat, en er was een voetpedaal (voetpendaal) zoals de meneer volhield. Vervolgens werden er onder het apparaat een aantal papiertjes geschoven en met 1 druk op het voetpendaal ontstonden er gaatjes in de papiertjes. Nu hebben mijn collega en ik al jaren zp’n apparaat op de kamer staan, waarbij je – weliswaar handmatig- een hendel overhaalt, maar hetzelfde resultaat bereikt. Vervolgens moet er een soortement van ringbandje doorheen gedaan worden, moet het ringbandje aangedrukt worden en voila, men heeft een ingebonden document.

De Magna Punch kostte het lieve sommetje van 4000 euri (hoe durven ze dat ervoor te vragen), vervolgens moest er nóg een apparaat aangeschaft worden om met 1 druk op de knop het ringetje (wat nog steeds handmatig door de zojuist gemaakte gaatjes gedaan moest worden) aandrukt en ook dan had men een ingebonden document.

Gelukkig had meneer nog een folder met een heel ander apparaat, een lijmapparaat (het resultaat zag er veel netter uit), wat inderdaad met 1 druk op de knop documenten inbond en ook dát apparaat mogen we 3 weken proberen. Ik weet wel wat er na 3 weken gaat gebeuren. Wij gaan kiezen voor het gemak dient de mens apparaat, in plaats van niet terzake doende appara(a)t(en) die zonde van het geld zijn, omdat men ook handmatig hetzelfde resultaat kan bereiken.

Verder valt er over “eenzame man” en “brandweerman” weinig te melden, ik denk dat zij nu echt zijn afgeschrikt van mijn laatste mailtje, echter je kunt het zomaar niet weten, plots valt er wel weer een mailtje in mijn boxje als moeder de vrouw (van de brandweerman), zichzelf aan het ontdekken is in Bhutan. Verder is het nog leuk om kond te doen van een aantal andere mailtjes (die niet geheel de censuur doorkunnen), maar die wel weer doen blijken dat er plots nu heel veel meer kan (wat overigens jammer is voor de andere kant is dat het op dát moment dan juist weer even niet kán, door enige lichamelijke ongemakken). Maar gelukkig heb ik wat dat betreft een uiterst goed geheugen en zal de andere kant dan ook – meerdere malen – houden aan de belofte. (Och arme, die gaat het nog zwaar krijgen).

En neen, lieve hij die nooit kan, wij gaan zeer binnenkort een keer kunnen (dan weliswaar niet bij een “moddermantafelkleedjes date”, maar een “huiskamerdate”), waarbij we dan weer fijn van de bank af kunnen rollen van het lachen. Ik zal de excell lijstjes uit het stof halen, deze oppoetsen en er sommige foto’s bijplaatsen (niet van allemaal, want dan “val je weer stil”) en niet van de bank, en dat kúnnen we niet hebben.