In het afgelopen jaar heb ik -mede door Corona- niet veel meegemaakt. Het is inmiddels meer dan 1 jaar geleden dat ik iets geschreven heb op mijn Leermomenten (zie ook dit logje). Lesbos Meneer is van de radar verdwenen, simpelweg omdat ik hem al in oktober geblokkeerd heb. Ik werd 80 keer geblokt door hem, ik vond dat de maat vol was en heb hem nu zelf geblokkeerd, wel zo rustig, dan hoef ik me ook niet af te vragen wáárom ik van die emoticons krijg om vervolgens weer geblokt te worden.
De reden dat ik mijn Leermomenten weer in het leven heb geroepen is omdat ik 3 weken geleden heel erg verdrietig nieuws heb gekregen. Ik heb het in mijn Leermomenten regelmatig over vriendin A, vriendin W en vriendin Y gehad (zie ook dit logje, dit logje, dit logje, dit logje, dit logje, dit logje, dit logje, dit logje, dit logje, dit logje, dit logje en dit logje,).
3 Weken geleden werd ik door Zussie gebeld, Zussie belt mij vrij weinig, dus dan is er iets aan de hand. Ze moest me het treurige nieuws vertellen dat vriendin Y om het leven was gekomen bij een vreselijk auto ongeluk. Het eerste wat er uit mijn mond kwam was een welgemeende vloek.1 Van mijn inmiddels al lang niet meer wereldberoemde nichtjes is bevriend met de dochter van vriendin Y, zij kreeg het nieuws van haar te horen.
Nichtje wist natuurlijk dat ik bevriend was met de moeder van haar vriendin. Ze vond het moeilijk om mij bellen, dus “mocht” Zussie dat doen, waarna aan mij de “schone taak” om vriendin A en vriendin W te bellen met het vreselijke nieuws.
Toen ik vriendin A en vriendin W had gebeld, werd ik gebeld door een mij onbekend nummer. Het was de moeder van vriendin Y (haar beide ouders leven nog en zijn nog erg vief). Zij belde mij om het afschuwelijke nieuws te vertellen en om onze adressen te vragen. Ik was nogal van slag dus ik heb de meest debiele vraag gesteld die je maar kunt stellen. Ik vroeg haar hoe het ging? Ik schaam me er nog voor dat ik dat als 1e vroeg, maar ook ik ben een mens en reageer wel eens debiel.
Wegens Corona is het natuurlijk de vraag of je wel bij de uitvaart aanwezig mag zijn, dus we zaten met ons overgebleven 3tjes vrij zenuwachtig te wachten totdat de kaart in de bus viel. Vriendin W was de 1e die de kaart kreeg en in deze gekke tijd ben je nog gewoon “blij” dat je bij de uitvaart aanwezig mag zijn. Dat was dus het geval, maar eerst moesten we nog naar de condoleance. Dat was echt een soortement van lopende band werk door Corona, maar hoewel je geen hand mag geven of een kus, heb ik de vader en moeder van vriendin Y stevig geknuffeld.
Gezien ik het altijd moeilijk vind om naar een overleden iemand te kijken heb ik dus niet gekeken, want ik weet helaas maar al te goed dat dat beeld je altijd bijblijft. De uitvaart was de volgende dag, en we mochten gelukkig gewoon naast elkaar zitten voor de steun. Die hadden we wel nodig want tijdens de uitvaart kwamen er heel veel foto’s van ons viertjes voorbij. Foto’s die insloegen als een bom kan ik wel zeggen. Normaal gesproken houd ik mij op een uitvaart in en wil niet huilen, maar hier was niets tegen bestand, zelfs de botte boerin die ik normaal nog wel eens kan zijn hield het niet droog.
Het afscheid was echter wel mooi en goed, vriendin Y heeft helaas nooit zo erg beseft hoe geliefd ze was, dat bleek ook uit de vele condoleance berichten die je tegenwoordig ook online kunt volgen. Vooral 1 geheimzinnig bericht van een man was heel opvallend. Het kwam van een meneer die haar bijna 40 jaar geleden op een vrij grappige manier heeft leren kennen en dit bijna 40 jaar geleden nog steeds herinnert. hoe bijzonder is dat?? Vriendin Y is niet meer onder ons, maar de vele herinneringen aan haar blijven altijd bij ons en ons Honk. We gaan proberen dit gat op te vangen, hoewel dat niet makkelijk zal zijn.
Ik wil dit logje afsluiten met een mooie gedachte: “En als ik dood ben huil maar niet, ik ben niet echt weg moet je weten, het is maar een lichaam dat ik achterlaat, dood ben ik pas als jij me bent vergeten”.