Gisteren gebeurde er zomaar plots iets wat ik nog nooit heb mogen meemaken (in het 10 jarig bestaan), de telefoon ging 3 maal (gezien ik een apart geluidje heb geïnstalleerd op mijn telefoon zodat ik precies weet wie er belt), en wist ik dus dat de visite weer eens langs wilde komen.
Nu wilde de visite vorige week ook al langskomen, maar ik begin een beetje aan mezelf te merken dat ik het een beetje zat begin te worden en de spanning uit mijn lijf verdwijnt. Soms slaat de verveling toe, zeker als de visite verder op geen enkele manier contact zoekt. De visite moet iets voor mij doen, wat echter al máánden in beslag neemt, het schiet met andere woorden niet erg op. Gezien mijn “ervaringen” weet ik dat de visite poepie makkelijk is, maar wat ik niet begrijp is dat het zoo lang moet duren, voordat de visite datgene voor elkaar krijgt.
De visite is best gezellig en best aardig, maar zoals gezegd, het begint me een beetje te irriteren dat alles zo lang moet duren. En dat hij geen spijkers met koppen kan (of wil) slaan, kennelijk moet het zolang duren zodat hij vaker kan “langskomen”.
Afijn, ik dwaal af, de visite belde mij dus gisteren een paar keer en tot mijn niet geringe verbazing smste de visite ook nog een paar keer ❓ (nu ik weer af en toe aangeef dat ik er niet ben) gaat het langskomen van de visite weer aardig lijken op vijf jaar terug toen ik op een gegeven moment zat was van het gehengel. 
Ik smste dus simpelweg terug dat ik niet alleen was (niet waar), ik zat heerlijk gesetteld onder mijn fleecedekentje bank te hangen, en kreeg vervolgens een smsje hoe laat de visite dan wel langs kon komen. Nu vraag ik je, ik geef aan dat ik niet alleen ben, en toch wil de visite weer proberen om langs te komen, iets wat mij dus alweer begint te irriteren.
Ik ken mezelf inmiddels goed genoeg, dit gaat weer dezelfde kant op als 5 jaar terug, en dat gaat mij dus heel snel vervelen. Het word weer tijd voor een iets andere spanning, maar dat moet nog even 10 kilo wachten)