Sinds afgelopen maandag is de dame van de receptie die er al 8 maanden zat uitgewerkt, aan mij de schone taak om de receptie te “bevrouwen” samen met een stagiaire van 18 die er dus nu zo’n 6 maanden zit. Nu vind ik dat in het geheel niet erg, maar val mij niet lastig met regeltjes en zeurdingen die niemand wat interesseren, die de dames die er al 80 jaar werken allemaal langs zich neer leggen, maar die ik vervelend vind om aan te moeten horen, omdat het toch de bedoeling is dat ik zo snel mogelijk familierecht ga doen.
Nu ik dit zo eens heb aangekeken en gehoord de afgelopen 2,5 week gaan mijn haren die normaal gesproken al overeind staan, nog erger overeind staan. Gisterenavond bijvoorbeeld werd er aan mij gevraagd waarom ik sommige “voor hen vast wel vanzelfsprekende dingen” nog niet wist, wel toen schoot ik uit mijn slof.
Het is begrijpelijk dat de dame van de receptie die toch weg ging mij niet erg functioneel heeft ingewerkt. Ik heb gisteren tegen de notarin geroepen dat ik dingen niet kan ruiken, ik heb aangegeven dat ik werkelijk waar álles moet vragen, maar dat er geen tijd word besteed aan deugdelijk inwerken. Ik denk dan: “investeer in de toekomst”, neem de tijd om mij dingen te leren, neem mij bij de hand hoe alles gaat. Leg mij dingen uit, maar probeer mij geen voor mij onbegrijpelijke miepdingen aan te leren, zoals daar bijvoorbeeld is het indienen van een stuk bij de KVK online, iets wat ik nog nooit heb gedaan, waarbij de notarin dan ruim 1 uur mijn bureau in bezit neemt om mij in onbegrijpelijke taal trachten uit te leggen hoe het werkt, of dat de notarin opeens uit het blauwe hinein in het “luchtledige” opmerkt dat er 2 soorten papier zijn, papier waarop cliënt gegevens staan en ánder papier waarop geen cliënt gegevens staan, of dat ik dit en dit plakband voor het een moet gebruiken en dat en dat plakband voor het ander, waar maak je je druk om?
Dingen gaan langzamer en vast veel minder gestructureerd dan normaal, maar ligt dat dan aan mij ? Ik kán na 2,5 week nog helemaal niet weten hoe alles gaat, ik erger mezelf dood dat het allemaal zo langzaam gaat, maar dat komt omdat ik nog helemaal geen routine heb in hoe de dingen moeten.
Gelukkig dan weer dat ik vanmiddag zag dat ik een gemiste oproep had van G, een aardige meneer die ik nog ken van de Tulpenralley van vorig jaar, waarmee ik de 1e vrijdag tussen de middag iets ben gaan drinken, omdat hij spontaan in het Noord-Hollandse moest zijn, mij die vrijdag belde om 12 uur, en ik om half 1 ten overstaan van het hele kantoor pontificaal in een mooie auto stapte om gezellig samen wat te drinken, en vandaag een even vrolijk gesprek aan de telefoon heb gehad. Het is ongeloofbaar maar er zijn mensen die een hekel hebben aan een mobiel, ikzelf heb dat niet, ik doe bijna álles met mijn mobiel, maar ik had hem van het weekend een sms gestuurd, die hij pas vandaag aanschouwde op zijn telefoon. Ik denk dat whatsappen hem niet gaat worden.
Ik ben wel blij dat ik mijn “frustratie” van mij af kan schrijven, ik heb weer werk, maar het is nog heel erg wennen aan het reilen en zeilen van het kantoor van notarin Wee.