Vandaag was weer zo’n dag die je eigenlijk snel moet vergeten, vanmorgen werd ik wakker met zo’n enorme schele hoofdpijn dat ik eigenlijk het liefst nog even een paar uurtjes was blijven liggen, maar de plicht riep, zodat ik met diezelfde schele hoofdpijn toch lief op weg ging naar notarin W. Nu notarin W op vakantie is, komt er een nog groterdere bak ellende boven drijven, omdat nu nog weer meer mensen boos, briesend, wenend en wat dies meer zij bellen om te vragen waar toch die stukken blijven, waarom men na zoveel terugbelverzoeken maar niet wordt teruggebeld. Ik probeer dat lief op te lossen, ik probeer mijn best te doen met de weinige kennis die ik van het reilen en zeilen van kantoor bezit, maar ik kwam nu aan het eind van de dag toch weer achter iets, die mijn haren -die al rechtovereind staan- nog rechterder overeind lieten staan.
Toen ik pas op het kantoor was van notarin W had zij bedacht dat ik wel een zogenaamde “algemene volmacht” voor een stichting kon gaan maken voor de vakantieperiode. Ik had dat lief gedaan, ik had de stichting een ontwerp toegestuurd via de mail met nog enige vragen. Eind juni (toen het zo razend druk was) las ik in een mail dat de stichting een afspraak wilde maken om de volmacht te ondertekenen. Ik heb lief de afspraak gemaakt, waarop ik van de secretaresse van de stichting de vraag kreeg om de ontbrekende gegevens die ik nog niet had, te verwerken in de volmacht en deze nog een keer naar de stichting toe te zenden.
Ik heb dat gedaan (zonder aan de notarin te vragen of dat mocht), omdat ik denk: “ik wéét waar het overgaat, ik hoef jou daar niet mee lastig te vallen, dat kan ik zelf wel voor je doen en haal je wat werk uit handen. (Ook omdat ik er inmiddels wel ben achtergekomen dat veel werk blijft liggen, en alles op het laatste moment moet). Ik wilde dat voor zijn, ik kon het zelf oplossen en heb dat dan ook naar beste kunnen gedaan.
Morgen (donderdag) komen de mensen de volmacht tegen, en vanmiddag kreeg ik van collega E op mijn uitgeprinte mail (omdat ik de notarin in kennis wilde stellen wát ik had gedaan), te lezen dat de notarin had geschreven dat “ik achter haar rug om dingen had gedaan.” Ik kan daar slecht tegen, vind dat onterecht, ik doe mijn best, ik kan dit soort dingen voor je regelen, zonder het kantoor schade aan te brengen, waarom schrijf je dit soort dingen op een mail?
Wellicht dat de dames die er al 80 jaar zitten er ook zo over denken, en dat dát de reden is dat veel dingen die onmiddellijk zonder tussenkomst van de notarin kunnen worden opgelost, niet worden opgelost, omdat de dames die er al 80 jaar zitten ook tegen deze muur zijn aangelopen. Het begint er erg op te lijken dat de notarin iedereen wantrouwt en geen werk uit handen wil laten nemen, maar ik vind dat een slechte zaak, als je je werknemers niet vertrouwt komt het nooit meer goed met het notariskantoor. Geen wonder dat zoveel nieuwen gillend weglopen.