Ruim 10 jaar geleden heb ik mijzelf per ongeluk van de trap geworpen, waarbij ik eigenlijk “alleen maar” nogal ongelukkig mijn pols brak. Voor hetzelfde geld had ik mijn nek gebroken en had niemand meer kunnen genieten van mijn cryptische leermomenten.
Sommige dingen vergeet ook ik, want in mijn ongelukkige momenten kom ik toch wel weer tegen dat 9 jaar geleden al min of meer werd gezegd dat “het” nooit meer goed zou komen. Inmiddels is de pijn zo erg geworden (of dat nu kwam door het nieuwe werk wat nu geen werk meer is, of door de ouderdom, ik zou het niet weten), maar nu heb ik al 6 maanden lang elke dag pijn, terwijl dat voorheen niet zo was.
Een paar maanden terug ben ik daarom naar de Hand Clinic geweest om te kijken of er nog wat aan te doen was. De chirurg maakte een foto van de binnenkant van mijn hand en zag dat wat mij 9 jaar terug ook al was verteld (maar dat was ik eerlijk gezegd vergeten), het gewricht is gekanteld aan elkaar gegroeid en dat gaat me steeds meer problemen opleveren, in eerste instantie dacht men bij de Clinic dat een brace nog een oplossing zou zijn, maar dat gaf eigenlijk alleen nog maar meer pijn.
De enige oplossing nu is een operatie en na veel wikken en wegen heb ik maar besloten om die operatie te laten gebeuren, omdat ik 100% zeker van de pijn af zal zijn, wat ik daarna nog kan met mijn hand, ik weet het eerlijk gezegd niet en ik vind het moeilijk om daar mee om te gaan, maar de hele dag pijn is ook erg vermoeiend en vreet energie.
Over 2 weken word ik geopereerd en mag dan fijn 1 jaar revalideren, maar ik ben er wel van overtuigd dat het de goede beslissing is om me te laten opereren. (Hoewel ik merk dat naarmate de dag dichterderbij komt), ik het er moeilijker mee krijg. Niet dat ik tegen de operatie opzie, meer de weken en maanden na de operatie en de onzekerheid wat ik nog kan met mijn linkerhand. Maar zoals vriendin Y terecht opmerkte “ik zit niet in een rolstoel en alles doet het verder nog goed”. Een waarheid als een koe en over deze aanstaande onHANDige periode (leuk gevonden) kom ik ook wel weer heen.
Gelukkig heb ik dit logje nog om de frusties van me af te schrijven, nog niet zo lang geleden vertelde iemand mij dat ik moest gaan schrijven, omdat ik “zo leuk schreef”. Iets wat ik al een tijdje wist, want mijn Leermomenten bestaan ook al 15 jaar 🙂