Het blijft nog steeds leuk om over de andere kant te schrijven (zie ook dit logje). Zo heel af en toe word ik vanuit Lesbos verblijd met wat foto’s van de wandelingen die de andere kant kennelijk doet van plekjes die ik ken en die mij heimwee doen krijgen. Niet naar de andere kant voordat we dat weer krijgen.

Zo’n dag of 4 geleden kreeg ik een “aantal dringende” emoticons toegezonden dat ik stil moest zijn en dat doe ik dan ook altijd lief. Gisteren kreeg ik 2 berichten toegezonden die mijn wenkbrauwen deden optrekken, omdat ik de berichten niet begreep en toen ik terug schreef dat ik het niet begreep mocht ik “niet schrijven”.

Dat doe ik dan ook altijd lief, dus ik had mij min of meer voorbereid op enige radiostilte de aankomende weken/dagen, omdat de “gedachten” van de andere kant weer op orde moesten komen.

Mijn verbazing was dus ook groot dat ik vandaag alweer een emoticon toegezonden kreeg van de andere kant, iets wat mij doet vermoeden dat de andere kant uit 2 personen (of nog erger meer) personen bestaat, de ene keer mag iets wel, nog geen 5 minuten later is iets niet meer goed, men zou er iebelig van worden als men met de andere kant zou moeten samenleven.

Gelukkig hoef ik dat niet, maar momenteel moet ik wel even op mijn handen gaan zitten, omdat ik sterk de neiging heb om het bericht van de andere kant terug te passen (“schrijf maar even niet, want mijn gedachten moeten weer op orde komen”) vrij vertaald, omdat het nogal cryptisch werd omschreven. 

Ik denk dat ik “verstandig” maar even een tijdje stil blijf.