Pffff

Vandaag was ik bij de fysio, de beste meneer heeft maar een hoop werk aan mij. 3 November verscheen ik voor het eerst ten tonele en hoewel je al masserend toch wel het een en ander over jezelf loslaat (het is een erg aardige meneer) die al snel heeft ontdekt dat ik normaal gesproken best wel vrolijk ben en bijna nooit saggo, sprak hij zojuist de “onsterfelijke woorden” dat ik na bijna 3 maanden al wel 80% “kan” iets waar ik nogal saggo van word, want het schiet naar mijn idee ook na bijna 3 maanden niet zo erg op zoals ik wel zou willen.

Nu weet ik wel dat ik nog even geduld moet betrachten, ik kan “hem” al weer goed vasthouden, hoewel dat afgelopen zondag met die kou ook niet echt meeviel, ik kan zonder pijn al weer mijn rits dichtdoen, ik kan bijna zonder pijn de wekelijkse boodschappentas dragen, ik kan bijna zonder pijn een vol glas koffie in mijn linkerhand dragen, maar ik kan nog niet mijn hand op diezelfde makkelijke manier draaien als dat ik mijn rechterhand kan doen. Nog steeds loop ik tegen enige beperkingen op nadat ik eind augustus van de trap ben gelazerd, nog steeds kan ik na ruim 17 weken! nog steeds niet alles doen wat ik wil.

Nu kan het natuurlijk zijn dat ik zelf erg ongeduldig ben, maar ik vind dat ik na ruim 4 maanden!! eigenlijk nog tegen teveel dingen aanloop die ik nog niet goed kan en die veel pijn doen. Misschien moet ik over 1 jaar nog eens herinneren dat ik nu zo geklaagd heb (en kan ik hopelijk alles weer wel), maar nu zakt de moed me een klein beetje in de schoenen of ik ooit wel weer álles zal kunnen.

Afijn niet getreurd, over precies 1 jaar 28 augustus 2009 zal ik de trouwe lezertjes van mijn logje op de hoogte houden wat ik dan weer wél kan en zal ik niet meer zeuren over mijn ongemakken, er zijn genoeg mensen die nog veel ergere dingen meemaken dat weet ik ook wel 😉