Pijnlijk

In dit logje stond te lezen dat ik nogal gefrustreerd raak van de beslissingen op mijn werk, sinds dat logje van 1 juni zijn er ná die tijd nog eens 40 dozen met onbekend spul uit Rotterdam onze kant opgekomen, terwijl we de dozen die we al hadden nog niet eens verwerkt hadden en/of opengemaakt. Met die 1e lading dozen zijn we in 1e instantie langzaam begonnen, maar dat had ik beter niet kunnen doen, want mijn pols (die bijna geen pijn meer deed), begon 3 weken geleden weer op te spelen, hij begon weer pijn te doen, maar -eigendom als ik ben- ging ik gewoon door met dozen tillen, dossiers uit de dozen halen en wat dies meer zij.

Tót afgelopen donderdag toen ik ’s middags uit een door mij opgetilde doos op het bureau een dossier wilde pakken (automatisch met mijn linkerhand), toen begon ik te jodelen van de pijn), de pijn die ik lang niet had gevoeld schoot er duidelijk weer in.

Dat was dan ook de reden dat ik vrijdag mijn hand weer in de welbekende sling had gehangen, zodat ik er niet te veel mee kon doen. Het weekend heb ik mij – verstandig-  rustig gehouden, maar toen ik gisteren bij de dokter was geweest en voor het werk thuis aan het overwerken was voelde ik al dat dit geen goed deed, ik ben daarom ook vroeg opgehouden, waarbij ik tot de ontdekking kwam dat de pijn niet wegtrok.

Van ellende ben ik vroeg naar bed gegaan, maar toen ik vanmorgen opstond was de pijn nog niet weg, waardoor ik weer mijn hand in de sling had gehangen. Groot was mijn verbazing dan ook vanmorgen toen baas L doodleuk kwam vragen hoe het met de royementen uit R’dam zat. Of ik al enig inzicht had in het geheel, waarbij hij  aan mij zag dat ik pijn had, waarbij hij afgelopen vrijdag duidelijk van mij had gehoord dat ik geen dozen meer zou gaan uitpakken, dan denk ik wel eens: “hoor je wel wat ik zeg?”

Hij ziet dat ik pijn heb, hij ziet dat ik vleugellam ben en dan evengoed nog aan me vragen hoe het staat met de shit van Rotterdam? Shit waar wij niet om gevraagd hebben, waarbij we duidelijk hebben aangegeven dat we er niet voor gaan overwerken, en waarbij ook nog eens -achteraf- pijnlijk duidelijk is geworden dat het bestuur niet nagedacht heeft over de gevolgen? Wel, het spijt mij, maar dit is allang niet meer mijn probleem, dat is het door enige ontdekkingen al een flinke tijd niet meer, wie niet eerlijk is, brand zich maar aan de blaren die men zelf heeft veroorzaakt, (zelf verzonnen oud Yogi’s tantes spreekwoord).