Via dat speciale plekje blijven de hengelende berichtjes binnenstromen en ik begin aan mezelf te merken dat ik dat niet leuk meer begin te vinden. Het speciale plekje moet een leuk speciaal plekje blijven en geen plekje met heel veel ruis en problemen die ik zelf al genoeg heb.
Ik blijf het jammer vinden dat het veelbelovende contact even pas op de plaats wil maken wegen familie-omstandigheden (zie ook dit logje) maar aan de andere kant merk ik wel aan mezelf dat ik niet meer zoveel geduld heb voor al die ruis en problemen die ik zelf niet wil.
Maar zo heel af en toe komt er op dat speciale plekje iemand voorbij die mijn aandacht vangt: een profiel met zonder foto, maar met een werkelijk waar zo grappig begin berichtje dat ik het niet kon laten om hem te antwoorden, de berichtjes bleven heen en weer gaan totdat hij mij op enig moment (nog niet zo lang geleden) via de ouderwetse mail manier een foto van hemzelf ging toezenden.
Toen bleek via de Exif gegevens dat de foto van februari 2008 was, kon ik het niet laten en deed daar ook kond van via de mail, toen hij zei dat hij niet veel veranderd was, kon ik het niet laten en stuurde hem een foto van mijzelf van ik denk 50? jaar terug met mijn gezegde dat ik “ook niet veel veranderd was”.
Natuurlijk ben ik heel veel veranderd in die tijd, maar dat mag de pret niet drukken, ik kreeg een zo’n leuk berichtje terug dat ik het niet kon laten om hem nog een foto van vroegâh toe te zenden, eentje met een lapje voor mijn oog, een neppistooltje in mijn hand en een linkse wijsvinger die ergens naar wees.
Vervolgens kreeg ik via de mail 1 woord terug: “linkshandig”, waarop ik hem mijn laatste foto toezond van mijn arme pols in een brace, ik kan dit soort humor meer dan ernstig waarderen, alleen jammer dat hij in Drenthe woont, dat dan weer wel.
