Toen ik gisteren van de fysiotherapeut vandaan kwam, stapte ik om 10.24 in de trein naar Maastricht op weg naar mijn werk, vlak voor mij liep een aardige jongeman (ik denk dat hij zo rond de 38 à 42 was) die in diezelfde trein stapte en ook naar boven stapte (ik zit altijd boven in zo’n dubbeldekker), hij hield netjes de klapdeur voor mij open, ik bedankte hem en ging zitten (met mijn rug in de rijrichting. Hij zat met zijn gezicht vooruit (er zat een stoel tussen), maar tijdens de rit zaten we toch wel stiekem naar elkaar te loeren, hij nog opvallender dan ik.
Af en toe stak heel grappig zijn hoofd duidelijk boven de stoelen uit. Hoewel ik dagelijks met de trein reis heb ik die jongeman nog nooit gezien. Ik had muziek op mijn oren, hij had muziek op zijn oren, maar we waren wel degelijk van elkaar bewust dat we zaten te sjansen.
Toen de trein stopte in Sloterdijk schoot ik in de lach toen hij ook zijn jas aantrok om naar buiten te stappen. Deze keer was ik eerder bij de klapdeur en hield hem breed grijnzend deze maal voor hem open. We stonden ietwat grinnikend (en ook wel een beetje verlegen) te wachten totdat de trein stopte.
Nog grappiger was het toen we samen de deur uitstapte en ik de ene kant uitging en hij de andere kant. Op Sloterdijk zijn er van die loopbruggen die over het spoor lopen en toen ik die loopbrug oplieg zag ik hem -op de volgende loopbrug- richting zijn werk?? lopen, Misschien had ik even moeten roepen, maar gezien hij oortjes in had zal ie dat vast niet gehoord hebben.
Dat soort dingen doet een mens altijd wel weer goed! Ik heb de hele dag wel binnenpretjes gehad 😳
Als ik hem nog een keer tegenkom (wat zo maar zou kunnen), dan knoop ik wel een gesprekje aan, het was een erg leuke jongeman (ik blijf de aankomende weken goed rondkijken)
heb je niet stiekum een briefje in zn jaszak kunnen stoppen 😉