Zo heel soms laat ik de trouwe lezertjes van mijn weblogje een stukje van mijn échte leven zien (en dat gebeurd niet vaak), maar soms vind ik dat wel eens nodig. (Mede ook omdat ik zulke cryptische logjes schrijf, die ik natuurlijk blijf schrijven, omdat ik het zelf zo leuk vind om te doen).
Het afgelopen jaar heb ik door de Aussie een aantal schoppen onder mijn kont gekregen voor wat betreft mijn berenholletje en de aankleding en verbouwing ervan. Sinds ik de Aussie heb leren kennen ben ik -al zeg ik het zelf- een betere huisvrouw dan mijn zuster, hoewel zij is “behept” met 2 schatten van meiden (mijn wereldberoemde nichtjes) die al hun spullen achter hun reet neergooien, waardoor het rommeliger en véél voller overkomt dan bij mij. Ik ben nooit zo zweverig maar ik ben er wel van overtuigd dat ik de Aussie met een bepaalde reden ben tegengekomen. (Op een juist moment in mijn leven).
De Aussie is overigens al weer vanaf half januari terug naar Aussieland en die heeft het razend druk met zijn nieuwe werk en spreek ik vrij weinig, maar dat geeft niet, hij heeft me wel de nodige schoppen onder mijn kont gegeven.
Door een zeker toeval kom ik vervolgens in maart een aardige meneer tegen die mij een extra schop onder mijn kont geeft voor wat betreft mijn kunnen in de fotografie.
Ik wil mijzelf niet op de borst slaan, maar van mijn kunnen van mijn schrijven was ik al overtuigd (mede door de leuke reacties na het sturen van enige scripten), maar diezelfde aardige meneer heeft mij een duwtje in de rug gegeven voor wat betreft mijn “kunnen” kwa fotografie en heeft mij ervan overtuigd dat nu het moment is om er écht wat mee te doen.
Vanwege het feit dat het economisch met Nederland best wel goed gaat na de dip en vanwege het feit dat die aardige meneer verstand heeft van “zakendoen” en mij met alle genoegen wil helpen met mijn eigen dingen die ik zo graag doe, grijp ik deze kans die mij geboden word -na enige nadenken- ook met beide handen aan.
Ik besef ook wel dat ik het meeste zelf moet doen en dat het me niet zal komen aanwaaien, maar ik weet ook dat ik nog steeds de zekerheid heb van een vast salaris (en mócht het gaan lopen) ik nog steeds dat vaste salaris niet hoef op te geven, maar misschien wel de mogelijkheid krijg van mijn baas om wat minder te werken op de momenten dat ik wat ánders doe.
Ik denk zelf dat ik de aardige meneer ben tegengekomen op de momenten dat IK dat nodig had en dat ik nu op op een tweesprong sta richting mijn creativiteit en dat ik die kans die die aardige meneer mij geeft ook ga aanpakken (ook in de vorm van een cursus) om vervolgens mijn droom uit te kunnen laten komen (dát wat ik het liefst doe). Foto’s maken en verhalen bij de door mij gemaakte foto’s schrijven.
Misschien komt er ooit wel eens een Yogi’s vakantiemomenten boek op de markt (met vanzelfsprekend de meest vage verhalen), anders is het niet leuk
