In dit logje schreef ik dat ik al mijn Leermomenten inmiddels in een Word document verzameld heb (ik ben eindelijk helemaal klaar), maar gezien Word zo’n handige functie heeft om de spelvauten om met rode kringeltjes te laten zien dat er een spelvaut is gemaakt, zie ik toch wel dat ik redelijk veel spelvauten heb gemaakt in mijn postjes. Inmiddels zijn er wel een aantal Leermomenten gesneuveld in de prullenbak, die Leermomenten doen niet meer terzake, omdat het óf nergens over ging óf zo onbegrijpelijk geschreven was dat zelfs ik er geen touw meer aan kon vastknopen, maar tegelijkertijd begint er bij het nalezen van de Leermomenten ook weer het een en ander te dagen wat ik met dat postje (in meest Cryptische bewoordingen) wilde beschrijven.
Het blijft grapvol om bij het nalezen er toch achter te komen dat er wat meer herinneringen naar boven komen van de Cryptische dates die ik destijds beschreven heb, waarbij ik tegelijkertijd ook moet vermelden dat ik bij sommige dates echt niet meer weet hoe dat ooit gegaan is en hoe de beste man heette en/of eruit zag.
Sommige contacten hebben meer indruk gemaakt dan anderen, en vaak zat er na een aantal contact momenten geen vervolgdate in, maar zo heel soms ontvang ik een mailtje in mijn postboxje en ontstaat een leuk mailcontact (vanaf 2008!)
In dit llogje
Nu snap ik heus wel dat ik niet álles meer zal kunnen, maar mijn geranium leven staat op een tweesprong. Óf ik doe eens gek en ga ver onder mijn principes, (door een toevallig berichtje op een ondeugend plekje op het net – en vele berichtjes en mailtjes later-) is daar opeens een jongeman van 39 met zonder kinderen die ook nog eens in mijn woonplaats blijkt te wonen, dezelfde trein neemt op weg naar zijn werk, waarbij we ook nog eens op hetzelfde station uit moeten stappen), tenzij die jongeman mij natuurlijk voor het lapje houdt, want het is allemaal wel errug toevallig;
óf ik doe niet gek en wacht nog even totdat ik álles weer kan, met het gevaar dat de vaagheid van het internet maakt dat dit vrij intensieve contact weer verzand in diezelfde vaagheid van het internet, terwijl ik ook nog geen eens een foto heb gezien van diezelfde jongeman.
Overigens leidt (of is het nu lijdt), deze zelfde jongeman mij wel af van de andere kant (wiens radiostilte veelzeggend is), de andere kant heeft uiteindelijk de guts niet om dingen door te zetten, waarbij de andere kant mij om raad heeft gevraagd, diezelfde raad heb ik de andere kant gegeven, waarbij ikzelf denk dat die raad niet in goede orde is ontvangen. Waarschijnlijk omdat de andere kant de humor van de situatie niet begreep en mijn goede raad op een heel andere manier interpreteerde (hetwel dan weer jammer is voor de andere kant), omdat ik nog steeds denk “mijn “belangstelling” is weer verdwenen -ik ben niet voor niets een Tweeling- .. next…”)
Ik denk dat ik maar ga kiezen voor keuzemoment 1, waarschijnlijk kan ik dinsdag door enige deductie wel snel “zien” of diezelfde jongeman van 39 mijn geranium leven op zijn kop zou kúnnen zetten. Wordt vervolgd 😳
