Stilletjes

’t Is eventjes een tijdje stilletjes geweest op mijn weblogje, door 2 redenen:

1) ik maakte me toch ietwat meer zenuwachtig voor het handenteam dan ik wilde bekennen; en

2) er gebeurde niet zoveel in mijn “geraniumleven”.

Maandag ben ik bij het handenteam van het ziekenhuis geweest, waarbij mij doodleuk kond werd gedaan van het feit dat “het” nooit meer helemaal goed zou kunnen komen met mijn pols, omdat er tussen het gewricht en het 1e handwortelbeentje een stukje bot had gevormd, wat tegen mijn handwortelbeentje aandrukt, zodat dat waarschijnlijk de pijn geeft. Een operatie is geen optie, omdat ik mijn linkerhand dan nog minder kan bewegen, en gezien ik linkshandig ben is dat niet echt aante raden.

De dokter zei daarom blij dat hij mij wel een Corticosteroïde prik zou kunnen geven, waaruit zou moeten blijken dat daardoor de pijn minder zou kunnen worden, tenzij 1 van de zenuwen die door mijn pols lopen zou zijn geraakt door de k-draad die men tijdens de operatie in mijn pols heeft geramd om de breuk nog ietwat op de plek te houden.

Aldus geschiedde afgelopen donderdag ochtend, ik kreeg blij  een spuit in mijn pols, waarbij ik het gewricht fijn voelde knakken, de spuit fijn heen en weer werd bewogen in datzelfde gewricht, zodat mijn pols uiteindelijk nog stijver en pijnlijker werd dan hij al was. Afijn, ik weet het nog niet zeker (eerst voelen dan geloven), maar het begint er een beetje op te lijken dat de pijn wegtrekt. Nu niet te vroeg juichen, het zou natuurlijk zo weer kunnen dat de pijn terugkomt, maar vooralsnog is het toch wel ietwat minder pijnlijk allemaal.

Wat punt 2 betreft, daar kan ik kort over zijn, soms is mijn “geraniumleven” echt wel een “geraniumleven” zodat daar weinig over te schrijven valt (of ik er minder over kwijt wil, omdat ik die “leuke” momenten even voor me wil houden) 😳