Nadat de kapitein van me was weggevaren, werd het plots verdacht stil, in eerste instantie dacht ik dat ik -doordat ik een lief smsje van oudst wereldberoemd nichtje door had gepasst naar hem, daarmee de fout was in gegaan, er stond namelijk in dat ik straalde en dat ze dat allemaal zo leuk vonden om dat bij mij te zien.
Vervolgens bleef het stil, stiller, stilst. De kapitein was vergeten te vermelden dat het ook wel eens tot de mogelijkheden behoort dat men totaal afgesloten is van de “buitenwereld” als men in de middel of nowhere (tussen de ijsschotsen, hoest mogelijk) vaart op weg naar een haven in Finland.
Die had ik niet ingecalculeerd, dus ik begon mij -met mijn huppelende hormonen, zoals baas L vrijdag breed grijnzend opmerkte- zorgen te maken.
Gelukkig dan weer dat de kapitein blij werd van mijn berichtjes en mijn impressie van afgelopen dinsdag en woensdag, vooral de foto van zijn wegvarende schip vond hij geweldig, daarom heb ik er nog maar 2 doorgestuurd.
Nu vol spanning afwachten waar hij aankomend weekend of het weekend daarop is, als hij in de buurt is doe ik gek en vaar een paar dagen mee, anders moet ik wachten tot het weekend van hemelvaart dan heb ik 5 dagen vrij, maar dat moet dan wel goed uitkomen, ik moet immers dinsdag wel weer thuis kunnen zijn en niet in the middle of nowhere ergens vast komen te zitten. Als die kans bestaat, dan ga ik het niet doen, als die kans niet bestaat ga ik het wel doen.
Maar nu eerst vanavond de visite even kond doen van het bestaan van de kapitein 
