Ik kan er niets aan doen, het gaat weer een cryptisch moment worden waar niemand een touw aan kan vast knopen, behalve ik en enige insiders, maar ik kan het gewoon niet laten. In dit logje schreef ik dat het warretje zich weer een beetje begon te ontwarren, maar dat ik -doordat er een schattige filmpje werd gestuurd waar ik normaal gesproken helemaal van in een deuk zou liggen-, nu even niet zo goed wist hoe ik daar mee om moest gaan. Aan de ene kant weet ik dat nog steeds niet, aan de andere kant ben ik er nog steeds van overtuigd (-misschien houd ik mijzelf voor de gek dat kan ook-), dat ik nuchter genoeg ben om mijzelf niet té erg in het warretje te laten brengen, omdat ik dit gebeuren in het verleden al een aantal keren heb meegemaakt en ik daar prima mee kon omgaan. Wellicht zal de tijd het leren, wellicht gaat het ontwarren sneller dan gedacht door enige omstandigheden waarvan mij vandaag kond werd gedaan via WhatsApp (die mij aan het twijfelen deden brengen), omdat ik voor 60% denk dat het wél waar zou kunnen zijn, en 40% denk dat het niet waar is (waarbij ik dan ook weer moet vermelden dat het net zo léék dat Krekel het heel spijtig vond dat enige aankomende events niet plaats zouden kunnen vinden).
De tijd zal het leren of er wel of niet aankomende geplande events plaats zullen kunnen gaan vinden of niet, en als dat niet zo is, of er dan op de aankomende geplande vakanties op Lesbos wel diezelfde spanning met zich mee zal gaan brengen. Voor hetzelfde geld is de spanning er opeens niet meer, omdat die er nooit was, tot een maand of 2 terug, maar het zou ook zo maar kunnen zijn dat we op “dezelfde voet” verder gaan waar we zijn geëindigd op het vliegveld op Lesbos (en eigenlijk daarvoor al, toen “het” gebeurde op die maandag de 17e september).