Update Koot

Zoals de trouwe lezertjes van mijn weblogje weten gaat het niet helemaal goed met Kootje, mijn lieve jeweetwel poes van bijna 18 jaar.
Afgelopen weekend (zoiets gebeurd altijd in het weekend) heeft ze zo ongeveer de hele trap ondergekotst en door omstandigheden die er niet toe doen, kon ik pas vanmiddag met haar naar de dierenarts.
Ik mocht van de baas gelukkig een uurtje eerder naar huis (ik heb een hele aardige en lieve baas) , en ik stopte met een bezwaard hart Kootje in het mandje om lopend naar de dierenarts te gaan (het is maar 3 minuten lopen vanaf mijn huis).
Zoals gewoonlijk krijstte Kootje de halve buurt bij elkaar (ze houd niet zo van het mandje) en nadat een aantal buren mij medelijdend aankeken kwam ik dan bij de dierenarts aan, waar Kootje -ook zoals gewoonlijk- onmiddellijk ophield met krijsen.
Rustig liet ze alle onderzoeken over zich heen gaan en de dierenarts kon niets vinden, maar sprak wel over het laten inslapen. (Ik had me er al ietwat op voorbereid, dat wel, maar moest toch wel even slikken en ik begon toen ik het uitgesproken hoorde even hevig te snikken).
Zoiets gaat je altijd aan je hart, en ik heb Koot al zolang, zou me geen raad weten zonder haar, hoewel ik heus wel weet dat het ééns gaat gebeuren.
Het bloedonderzoek wees gelukkig uit dat ze geen rare hoge waardes had kwa bloedsuikerspiegel en andere dingen waar ik geen verstand van heb, dus heeft de dierenarts haar -net zoals vorig jaar december- iets gegeven tegen het braken, een hormoon kuur om haar beter te laten voelen en wat krachtvoer.
89,00 eurootjes lichter, maar wel mét Koot in het mandje, liep ik weer richting huis, alwaar het gekrijs van Koot je weer door merg en been ging, maar ik ben wel erg blij dát ik haar weer mee naar huis kon nemen.