Morgenvroeg om deze tijd ben ik al halverwege met het vliegtuig op weg naar mijn geliefde Lesbos. Jaja, ik weet het, het is erg, kan het ook niet uitleggen, maar elke keer weer als ik op Lesbos land heb ik weer zo’n heerlijk thuiskom gevoel.

Ik heb eens even geteld hoeveelste keer dit wordt en -niet schrikken- dit word al de 11e keer dat ik naar Lesbos ga.

Deze vakantie zal echter weer anders zijn dan de andere vakanties. 1 Deel van de Engelse gaan wel, een ander deel gaat in september. Nu wíl ik natuurlijk wel erg graag in september ook nog een keertje (als ik een schip met geld win ga ik het ook doen), maar als ik verstandig ben zoú ik het niet moeten doen. Maar wie weet… 😳

Zoals in dit logje staat vermeld wenst de aardige visite al weer een tijdje langs te komen, maar zo heel soms heb ik geen zin in de aardige visite. Afgelopen donderdag kreeg ik op mijn werk een aantal smsjes waarin ondermeer stond wanneer ik weg zou gaan. Dát heb ik netjes geschreven, en vervolgens riep de aardige visite wanneer hij dan “langs zou kunnen komen”. Nu merk ik aan mezelf dat ik het vervelend vind dat de aardige visite alweer een tijdje in de hengelmodus is, dus geef ik vaak aan dat ik er niet ben, niet kan, of niet alleen ben.

Nu hébben de aardige visite en ik niets met elkaar, maar ik bemerk wel enige ergenis van de kant van de visite. Een beetje dom, want dan gooi ik nog erger mijn kop in de wind (ik ken mijzelf langer dan vandaag), ik heb vandaag ook dus nog een twijfelmoment of de aardige visite vanavond nog even mag “langskomen” ik ben er nog niet uit.

Nu ik (weer) zo ben afgevallen denk ik dat veel mensen op Lesbos me met open mond aan zullen staren de eerste keer dat ze me zien, ik heb er zin an