Lang, heel lang geleden, kreeg ik op Valentijnsdag toen ik terug kwam van het werk een kaartje in de bus van iemand. Daarin stond dat hij mij de volgende dag bij het werk om 12.30 uur zou opwachten. Toén was ik nog wat minder gebekt als nu, dus ietwat verlegen ben ik de volgende dag wel naar buiten gegaan, maar natuurlijk was er niemand (maar of dat nu kwam doordat ik niet goed om me heen keek of te verlegen was om te gaan kijken doet er niet toe). Tot op de dag van vandaag weer ik nog steeds niet wie mij dat kaartje heeft gestuurd.
Vanmorgen kreeg ik in alle vroegte van 1 van de dames van de receptie een geheimzinnig telefoontje, ik moest even naar beneden komen. Toen ik op de 2e verdieping aankwam moest ik gelijk mee met A van de receptie (die mij langer dan vandaag kent), en stralend overhandigde ze mij een mooie bos bloemen. “Voor mijn lieve Valentijn …, 3 kusjes en een initiaal. Toen ik met de bos bloemen naar boven toog, kreeg ik van de 1 na de andere reacties (leuke en minder leuke), maar de mooie bos bloemen zette ik natuurlijk wel pontificaal op mijn bureau.
Iedereen die binnen kwam maakte een opmerking, terwijl ik strak en stijf volhield dat ik niet wist van wie die bos bloemen was, (natuurlijk wist ik dat wel), want ik had vorige week een “hint” gedaan, niet wetende dat aan die “hint” gevolg werd gegeven. Er zijn momenteel al zoveel 1e keren in mijn leven, dat ook deze er nog wel bij kan. Ik die niets om Valentijn geef, maar het wel een geweldig lief gebaar vind, ik die veel anderen dingen ook meestal nuchter benader, maar momenteel dingen meemaak die ik tot voor kort niet voor mogelijk had gehouden (en ik geniet er ook nog van!!). En ik ben niet de enige zo vertellen de analen mij (inside joke) 
Anyway, ik dwaal af -zoals wel vaker- toen ik wat vroeger als normaal naar huis moest omdat ik naar de dokter moest, stond aan de overkant van de stoplichten een meisje van een jaar of 15? (tegenwoordig kan ik de leeftijd niet goed schatten) met 1 rode roos, terwijl ik een giga bos rode rozen/gerbera’s in mijn hand had. Toen we elkaar tegenkwamen op het zebrapad barstten we allebei vrolijk in lachen uit, het was een erg grappig moment. Ze zal wel gedacht hebben, jeetje zo’n ouwe tang nog met een bos bloemen, doen die oma’s en opa’s ook nog aan Valentijn??
Aan iemand op het werk deed ik kond van het feit dat ik me bijna weer een puber voelde, iets wat ik gisteren ook tegen een zeker iemand een aantal keren liet ontvallen. Maar dat kan me niet schelen, ik leef MIJN leven zoals ik dat wil, ik geniet er mateloos van en ben “bang” dat hij en ik nog wel een flink aantal momenten zullen kunnen genieten van dit pubergedrag 😳