Hoewel met pijn in mijn hart moet ik morgen met de oude dame Koot naar de dierenarts, waar ik haar moet laten inslapen, omdat het écht niet meer gaat. Ze vermagert zienderogen, valt regelmatig van de tafel af (door stuipjes lijkt het wel) en eet bijna niet meer, behalve dan als ik haar verwen met Sheba eten, dan eet ze alles onmiddellijk op. Ze ziet er niet ziek uit, maar is volgens mij op, en aangezien ik op vakantie ga is het ondoenlijk voor de arme dame om zo ziek te zijn en dan 2 weken alleen gelaten te worden.
Het zal me veel verdriet doen zo vlak voor de vakantie, maar het is voor ons beiden beter, omdat ik al een tijdje elke dag verwacht Koot dood te vinden op of onder de tafel en ik Koot ook niet wil laten lijden.
Ik zal morgen nog wat mooie foto’s maken vlak voordat ze weggebracht moet worden. Gelukkig hoef ik niet alleen en gaat mijn zuster mee ter ondersteuning. Leuke Man vond het ook heel vervelend en wilde zelfs nog langskomen, maar ik weet niet of dat zo’n goed plan is, omdat ik vast de ogen uit mijn hoofd jank en er dan niet op zijn vamps uitzie.
Zo herinner ik me Koot het liefst, ze is in al die jaren een soortement kind van me geworden.
