Toen ik lang geleden had besloten om een digitale camera aan te schaffen (zie ook dit logje), had ik alle foto’s die ik met dat apparaat had gemaakt in de backup staan op een externe harde schijf, die ik uit voorzorg zelfs in de kluis op mijn werk had staan. Ook vanwege het geval er brand uit zou breken in mijn berenholletje en de pc zou verbranden zouden alle foto’s dan weg zijn, omdat destijds nu eenmaal de opslagmogelijkheden iets minder waren dan tegenwoordig. Tegenwoordig prak je op een server 1000 giga aan informatie geheel grateloos op het web, zodat je die info altijd weer kan terughalen mócht er wat gebeuren in het berenholletje.
Ik heb lang volgehouden om álle foto’s die ik had gemaakt te bewaren, (eerst gebrand op dvd), maar omdat ook dvd’s niet eeuwig konden leven, heb ik álle foto’s op een externe schijf gezet die ik dus uit voorzorg op mijn werk bewaarde.
In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik een aantal jaren geleden besloten om de foto’s die ik niet meer wilde bewaren geheel weg te gooien van mijn externe harde schijf. Hád ik dat maar nooit gedaan, want tot op de dag van vandaag heb ik daar ernstig spijt van. Nu ik mijn Leermomenten weer in het leven heb geroepen lees ik alle postjes van de afgelopen 14 jaar weer na (en hoewel ik een backup Kwien ben), blijkt nu dat ik niet álle foto’s heb bewaard die ik ooit op mijn Leermomenten heb gezet), nu ja niet geheel waar, maar in een te klein formaat naar mijn zin om deze nog te laten zien.
Gelukkig kon ik veel foto’s toch nog ergens anders vandaan halen -in een beter formaat-, maar niet alles is terug te vinden en dat irriteert mij mateloos kan ik wel zeggen. Nu kan ieder ander waarschijnlijk zeggen: “het is, zoals het is” en dat is ook wel zo, ik kan de foto’s niet meer terughalen, maar ál mijn foto’s van mijn mobiel (bijna 6000 foto’s) heb ik nog wel online en kan ik terugzetten in goed formaat, ik snap mezelf niet waarom ik ooit heb besloten om de foto’s rigoureus te verwijderen.