In dit logje schreef ik al dat collega W vorige week donderdag begon te wenen op ons kantoor, omdat het haar “allemaal aanvloog”, vandaag kwam collega W -die wel aanvoelde de afgelopen weken dat collega L en ik iets anders op haar reageerden- plots uit het blauw hinein vertellen dat ze pas 19 maart weer terug zou komen.
Ze gaat eerst op vakantie, maar ik moet nog maar zien of ze daarna snel terugkomt, omdat het nu eenmaal zo is dat als mensen tijdens de vakantie tot rust komen echt instorten. Zonder enige overdrachtsnotitie is collega W verdwenen, daarbij voorbijgaand aan het feit dat zij denkt dat het probleem zich vanzelf oplost, terwijl ze nog niet zo lang geleden die ozo fijne beoordeling heeft gemaakt. Wel ik vrees dat collega W van een koude kermis thuis komt als ze weer terug komt, nu kijken we haar nog erger meelijwekkend aan. Als je bij de 1e de beste tegenslag al instort is er iets mis met je, dan kan je de druk niet aan die bij aakaadee hoog ligt, te hoog, maar gelukkig hebben wij daar geen last van.
Collega L en ik gaan langer mee dan vandaag en hebben al lang geleden geleerd om heel veel dingen langs om heen te laten glijden, iets waar collega W nog niet toe in staat is, maar ja, er zit globaal zo’n 15 jaar werkervaring tussen ons. Toen collega W bij wijze van spreken nog in de luiers lag, was collega L al aan het werk en was ik bijna klaar met mijn school.
Afijn, ik dwaal af, zoals wel vaker, ik ben nog steeds blij dat ik dit op deze cryptische manier van me kan afschrijven, zodat ik er niet meer mee zit, ik denk dat collega W langer met de gebakken peren zit. Bovendien heb ik een leuk vooruitzicht, het aanstaande Wee moment komt steeds dichterbij, nog maar 3 nachtjes slapen, ik heb erg veel zin om eens te kijken/te beleven of ik daar mooie foto’s kan maken.
