Hoewel WhatsApp al best ingeburgerd is in het dagelijks leven van tegenwoordig, mag ik wel zeggen dat sommige contacten die je plots via WhatsApp krijgt een extra dimensie brengt tijdens je vakantie. Een paar jaar terug had ik er niet aan moeten denken om contact met hem te maken via WhatsApp, omdat ik de persoon die ik een paar jaar geleden op Lesbos heb ontmoet een nogal laten we zeggen Popie Japie figuur vond, een brallerig tiepje, veuls te bruin, met veel blabla en weinig wol.
Tegenwoordig woont hij (ja het is een hij) al een tijdje op Lesbos (het zou een mensch jaloers maken, maar gelukkig ben ik dat niet zo snel), -ik gun ieder het geluk- ooit kom ik er ook wel te wonen als ik geluk heb, maar op de een of andere bijzondere manier raakten we aan het WhatsAppen. (Leve WhatsApp mag ik nu wel zeggen).
Toen we via WhatsApp aan de praat raakten stuurde ik hem een foto van mijn schouder met daarop een tattoo van Lesbos, hij stuurde dan weer andere foto’s en/of filmpjes (maar die kunnen de censuur niet door vanwege mijn allang niet meer wereldberoemde nichtjes) ik kan nu eenmaal sommige dingen niet delen op mijn Leermomenten, en ik vind het nog steeds grappig om Cryptische Leermomenten die niemand begrijpt te plaatsen. Dat maakt dat ik sommige “frusties” van me af kan schrijven om het laterder nog eens terug te kunnen lezen.
De reden dat ik mijn Leermomenten weer in het leven heb geroepen is dat ik voel en merk dat ik weer cryptische momenten wil delen met de weinige lezers die mijn leermomenten nog lezen, die er geen touw aan vast kunnen knopen, omdat ik de enige ben die mijn Leermomenten snapt (afgezien van sommige insiders), dat ik mijn frustraties van me af kan schrijven, en dat ik ernstig goed in mijn velletje zit, iets wat een paar maanden geleden niet het geval was. (Daar ben ik wel blij mee eerlijk gezegd).
